Rome – ’s Werelds beroemdste filmmuziek-componist Ennio Morricone is zeer lastig te pakken te krijgen voor schrijvende of filmende pers. Hij heeft er gewoon geen zin in, de 89-jarige, die zichzelf vanuit de Romeinse volkswijk Trastevere naar het wereldpodium heeft gewerkt en in 2007 de Oscar kreeg voor zijn carrière die zestig jaar filmmuziek beslaat. Morricone heeft de media ook helemaal niet nodig. Zijn filmmuziektour over de hele wereld is altijd op voorhand uitverkocht. Hij heeft miljoenen soundtrackplaten verkocht, hij is multimultimiljonair en hij componeert nog steeds. Glashelder van geest, maar 89 is 89, dus met de beschikbare energie dient gewoekerd te worden. Helemaal nu Morricone in een rolstoel zit, zoals blijkt uit de documentaire My Name is Nobody van Denise Janzée, dochter van Willeke van Ammelrooy, en geobsedeerd met het fenomeen beroemdheid, uit naam van hen die het niet zijn.

Janzée’s documentaire focust op het jongetje dat op de klassenfoto uit 1937 staat tussen de negenjarige Sergio Leone en Ennio Morricone, het toekomstige succesduo. Naar deze onbekende Giorgio Crisanti voert haar speurtocht in Rome, om met veel omhaal te ontdekken dat de onbekende Crisanti al lang is overleden, en dus niet de schilderachtige beelden kan opleveren van een jongen die gewoon in de volkswijk is gebleven waarop zij had gehoopt. Behalve al dood bleek de onbekende Giorgio Crisanti tijdens zijn werkzame leven keurig advocaat te zijn geweest, wat natuurlijk minder scherp contrasteert met de twee wereldsterren.

De moeilijke Morricone was dus een must voor een documentaire over roem versus onbekendheid waarin verder niet veel gebeurt. Hoe pak je zoiets aan? Je laat de charmante Romein die is ingehuurd bellen naar Morricone en je laat hem een glasharde leugen vertellen over een project ‘over inwoners van Trastevere’. Morricone zegt nog ‘géén camera hé, want dat wil ik niet’, en stemt dan zuchtend in. Vervolgens stap je met draaiende camera zijn huis binnen, waar de wereldster Morricone in een rolstoel blijkt te zitten, wat hij tot nog toe aan het publieke oog onttrokken had gehouden. En je wacht tot hij razend wordt en je eruit smijt, en die scène knip je er vervolgens uit ‘want Morricone boeide me gewoon niet zo’, aldus Denise Janzée op de presentatie van de door het Nederlandse Filmfonds gesubsidieerde documentaire vorige week.