Het gezicht dat je erbij trekt, heb je afgekeken van je nieuwe soortgenoten. Neus in de wind, fijn glimlachje om de mond en de blik gericht op de verte. Vooral doen alsof je de bewonderende blikken van de omstanders niet ziet. En nou maar hopen dat de omstanders inderdaad uit bewondering kijken en niet uit leedvermaak. Die hoop is nergens op gebaseerd. Je hebt immers nog nooit geoefend. ‘Mooie skates heb je aan’, zegt een onbekende man bij het stoplicht. Je knikt koeltjes en leunt achteloos tegen de paal tot de man om de hoek is verdwenen. Laat die ene bewonderaar maar even in de waan, voordat je naar de overkant strompelt op het gevaar af door een voorbijrazende tram te worden vermoord.
Met schrammen op je handen en Vondelpark-modder onder je nagels betreed je diezelfde week het mediacafé. Nu draag je geen opvallende uitmonstering die vraagt om een gepaste blufferige houding. Het zijn de blikken van de omstanders die jou tot vertegenwoordiger maken van de bevoorrechte subgroep der cybernauten. Niet dat die blikken bepaald bewonderend zijn. Aan een tafeltje naast de Leestafel voor Oude en Nieuwe Media in het café van De Waag zit een oudere man met een baard. ‘Daar heb je d'r weer zo een’, moppert hij vanachter zijn kopje koffie als je aanschuift bij een van de oplichtende beeldschermen. Wezenloos tuur je naar het scherm. Voor de toekijkende mopperaar trek je misschien het gezicht van een contactgestoorde computerfreak, maar jij weet wel beter. Geen flauw benul hoe de apparatuur bediend moet worden. Geen muis te zien, het toetsenbord reageert niet en het ook het beeldscherm doet niks als je het aanraakt. Naast je steekt de oude man een kaars aan. ‘Maken we het toch nog gezellig samen’, zegt hij luid en schuift het lichtje in jouw richting.
De jongen die de koffie serveert, biedt uitkomst. Hij wijst op een onopvallend metalen bobbeltje in het hout van de leestafel. ‘Daar moet je op klikken’, zegt hij, en verdwijnt. Ongelovig betast je het bobbeltje. Je duwt erop, half in de verwachting dat achter je de ober in een schaterlach zal uitbarsten. Maar het moment passeert geluidloos en je glijdt soepeltjes cyberspace binnen.
Deze computerleestafel is echt een aanrader voor wie nog nooit op Internet is geweest. De toegang is versimpeld via overzichtelijke keuzemenu’s, en binnen een mum van tijd ben je van een potentiële strompelaar een parmantig voortzoevende snelweggebruiker. Urenlang neem je de ene elektronische zijweg na de andere.
Naast je is de oude man overgegaan op zijn dagelijkse overdosis alcohol. Hij krijgt ruzie met iedereen die zich ophoudt in de buurt van zijn tafeltje. ‘Ik heb al voor één moord gezeten’, schreeuwt hij met overslaande stem. Alle omstanders verstrakken en verstillen, behalve jij. Een fijn glimlachje speelt om je mond en je blik is gericht op de verte die opdoemt achter iedere nieuwe webpagina met de kleurig oplichtende ‘links’. Je behoort moeiteloos tot de snelle types, daar hoef je niet eens voor te oefenen.