Het is een geruststellende gedachte voor de lange tijd vermaledijde sportjournalistiek dat ze sinds het begin van deze eeuw op alle fronten is ingehaald door de parlementaire journalistiek. Sinds zondag is het kunstmatige onderscheid tussen beide specialiteiten definitief tot het verleden gaan behoren. Daarvoor danken we Job Cohen in de rol van nieuwe grote aankoop. De hele week hadden we mogen speculeren: wordt het Job Cohen of Johan Stekelenburg of toch misschien Herman Tjeenk Willink? Het journaal van zondagmiddag twaalf uur opende met het grote nieuws dat Wouter Bos de avond daarvoor in Het Lagerhuis had gezegd dat hij vandaag een mededeling zou gaan doen. Dat was groot nieuws, de aankondiging van nieuws.
Om twaalf uur zagen we de climax van een week die werd beheerst door het nieuws dat er nieuws aan zat te komen. Het uur U naderde. Tientallen cameraploegen, journalisten en fotografen togen zondagmiddag naar de overkant van het IJ om in de striemende regen het beste plaatje te kunnen schieten. Even na twee uur stelde stelde Wouter Bos zich majestueus op, om ringd door zijn campagneteam. Het NOS-Journaal kwam met een extra uitzending. En toen was het kwart over twee en sprak Wouter Bos het verlossende woord: Job Cohen.
Goh, Job Cohen. En het was live op tv. Niemand was verrast en toch was de inner circle van parlementair journalistiek Nederland massaal uitgerukt, zoals sportjournalisten in de beste tijden elke wind van Ajax of het Nederlands elftal zo live mogelijk versloegen, zoals ook de politiek zelf trekjes van de sport heeft overgenomen. Hibrand Nawijn stapte zomaar over van het CDA naar de LPF, omdat de LPF hem kansen bood die hij bij het CDA nooit had gekregen. Nog verrassender was de transfer van Eduard Bomhoff van de PvdA naar de LPF. Als hij het niet had gedaan, was hij een dief van zijn eigen portemonnee.
Nadat de naam van Job Cohen was geopenbaard, trokken die tientallen cameraploegen en hun volgers naar een andere plek in Amsterdam om van Cohen te horen dat hij was gevraagd, lang had geaarzeld en verder niets wilde zeggen. Toen Jan Peter Balkenende, Gerrit Zalm, Mat Herben, Jan Marijnissen, Femke Halsema en Thom de Graaf vervolgens precies reageerden zoals je van trainers van concurrerende teams kon verwachten, wist ik het zeker. Ook in Den Haag is nieuws pas nieuws als je er nieuws van maakt.