Deze drieslag vormt zo ongeveer het artistieke credo van regisseur, theatermaker, filmer en beroepsfantast Pieter Kramer. En is het onderwerp van het toneelstuk-met-liedjes In de ban van Broadway, dat schrijver Nathan Vecht losjes baseert op de novelle The Wisdom of Eve van Mary Orr, ook de basis voor de film All about Eve (1950) van Joseph L. Mankiewicz, met Anne Baxter en Bette Davis. Van die laatste is bekend dat ze een bloedhekel had aan het acteren waarin aan een overleden poes of oma moet worden gedacht om een emotionele scène te kunnen spelen. ‘Dan kunnen ze beter meteen klapstoelen neerzetten bij Paviljoen B’, aldus Bette Davis. Oftewel: ‘Niet soppen maar showen!’ Pieter Kramer heeft voor deze dienstopdracht de juiste handlangers bij elkaar gebracht.

Een bewonderaarster van een A-ster dringt, voorzien van een decent verborgen reeks dubbele agenda’s, binnen in de kleedkamer, in de werkkring, het privé-leven én in de rollen van de ster, in die volgorde. Dat is ongeveer het plotlijntje. Van een masculiene criticus in het origineel is hier een potteuze kruising tussen Patty Brard en Jacques d’Ancona gemaakt (Marisa van Eyle). De Beroemde Toneelschrijver (Peter Blok) is getrouwd met een complotterende brekebeen (Bianca Krijgsman) en samen hebben die twee een zangnummer over fatale valkuilen, dat nimmer de Annie Schmidtprijs voor het beste lied zal krijgen, maar voor de uitvoering ervan brak het publiek de zaal af. Er zijn mooie bijrollen van Leny Breederveld, Martijn Nieuwerf en Hans Leendertse. Het kleine en wendbare ensemble wordt aangevoerd door Ellen Pieters, die de zieke Loes Luca als A-ster vervangt, en Tjitske Reidinga in de rol van haar schaduw.

Die twee maken van een scène in een park in New York iets onwaarschijnlijk moois. De gevallen, gedumpte, verbannen A-ster, in gezelschap van een lief keffertje (haar regisseur), troeft haar rivale (die opkomt met een enorme Dalmatiër, haar schrijver) geniaal af, door vanuit de leeuwenkuil van het publieke verval een perfecte voordracht ten beste te geven van Sonnet Achttien (‘Shall I compare thee to a Summer’s day’?), waar de verwaande nieuwkomster het voorlopig even mee kan doen. Open doekje voor William Shakespeare, by the way! Net als in een van Kramers vorige meesterwerken, De Zere Neus van Bergerac (2014) is ook In de ban van Broadway een hommage aan het liegen-in-commissie, aan het variété, de vaudeville, het kermistoneel. Het decor (Thomas Rupert) is een ode aan Het Achterdoek, de in brede en majestueuze lijnen geschilderde veelvoud aan dimensies en oogbedriegende diepten, in de werkelijkheid plat als een dubbeltje. Zowel in de tekst, met een hoog meligheidsgehalte, als in de vorm knipoogt de hele onderneming zich een wimperverlamming. En blijft een hoogst onderhoudende vorm van tuttigheid. Of een tuttige vorm van ambachtelijk Vergnügen. U ziet maar wat u het leukste lijkt.

In de ban van Broadway, DeLaMar-theater Amsterdam, t/m 31 juli en 24 augustus t/m 11 september (behalve ma en di), delamar.nl

Beeld: In de ban van Broadway (Leo van Velzen)