Opende hij niet lang geleden nog in z’n eentje voor Jason Isbell, tegenwoordig speelt John Moreland zelf in zalen als Paradiso. Vorig jaar was hij een van de hoofdacts tijdens Crossing Border, en hield hij – eveneens in zijn eentje – de Lutherse Kerk in Den Haag een uur lang in een emotionele wurggreep. Wat een beeld was dat. Dat statige orgel, dat kleine stoeltje ernaast, en daarop die enorme Amerikaan met dat truckerspetje op zijn hoofd en zijn gitaar. Alleen de olie en smeer ontbraken nog.
Alles aan Moreland (uit Tulsa, Oklahoma) klinkt en oogt naar het zuiden van de Verenigde Staten. En naar de uit elkaar gespatte Amerikaanse droom. Morelands stem, opgetrokken uit rasp en rouw, vulde de kerk: ‘Your favorite version of the past, you found in a photograph. American flags in black and white.’ Het was alsof hij daar het nieuwe Amerika aankondigde; gebouwd op verlangen naar het oude, en met een geregelde verwijzing naar een god die zich net als de overheid lijkt te hebben teruggetrokken. In tegenstelling tot andere singer-songwriters van zijn generatie die ook hoorbaar zijn opgegroeid met Nebraska van Springsteen en het werk van Steve Earle (Otis Gibbs, Austin Lucas), voegt Moreland geen zuurstof toe aan zijn optredens door tussen zijn nummers verhalen te vertellen die een bevrijdende lach oproepen. Morelands hand blijft om de keel.
De nummers op zijn nieuwe album klinken rijker georkestreerd en voller dan de voorgangers, er zit soms meer swing en temperament in, en daardoor ook iets meer variatie in sfeer en gemoed. Iéts, want de titels van zijn nieuwe nummers zijn eigenlijk al een betrouwbare voorbode: Old Wounds. Every Kind Of Wrong. Love Is Not An Answer. No Glory in Regret. Moreland welkomstbord: ‘There’s a neon sign, it says Big Bad Luv’. Welkom in de achterkant van de droom.
In 2013 nam hij een nummer op met de meest treurig makende titel die een muzikant maar kan opnemen: Nobody Gives A Damn About Songs Anymore. Morelands oeuvre is gestoeld op het voornemen betekenisvolle nummers te schrijven. Het allermooist gelukt is dat deze keer in Lies I Chose to Believe, een nummer dat lijkt te kabbelen, maar dat is de schijn van de ingehouden wrok. Verdrietige conclusie, sowieso, na een relatie: ‘Cause you were a lie I chose to believe’. Maar nog treuriger is de praktische consequentie: ‘Well I’ve gone and lost my faith in photographs/ Cursed those martyrs that mark my past.’ De ultieme desillusie: zelfs het vertrouwen kwijt in het fysieke bewijs dat de liefde ooit bestond. Een paar nummers verder doet hij dat nog een keer: ‘Burning pictures of my best friends/ Until the ashes cover me like rain.’ Wat een beeld, dat neerdalend as. Bijna zo treurig makend als desinteresse in mooie liedjes.
John Moreland speelt 20 augustus op Lowlands, 22 augustus in Paradiso en 23 augustus in de Sint-Stevenskerk in Nijmegen