De Australische Julia Jacklin (1990), singer-songwriter op het grensvlak van indiepop en alt-country, zingt alsof zingen de kunst van moeiteloosheid is. Haar stem is kalm en warm, ze maakt indruk omdat ze op geen enkele manier indruk probeert te maken. Stembuigingen zijn subtiel en volgen tekst en arrangement. Nooit een uithaal om de uithaal, nergens acrobatiek. Zelf noemt ze in interviews onder anderen Leonard Cohen, Doris Day en Fiona Apple als invloeden op haar zang en stijl, maar ook Suzanne Vega komt vaak bovendrijven als referentie.
Body, het openingsnummer van haar laatste album Crushing, is een prachtige demonstratie van de manier waarop ze in al haar teksten hetzelfde doet: alles blijft onderkoeld, van de pijn en de twijfel tot de berusting. Nooit schreeuwen haar zinnen het uit, nergens worden het slogans. De verteller in het nummer neemt afscheid van haar geliefde: ‘I’m not a good woman when you’re around.’ Ze haalt zijn wangedrag op hun laatste vlucht aan: stiekem roken op het vliegtuigtoilet, politie aan boord van het toestel, meteen daarna stoer zijn vrienden bellen om het grote avontuur te delen. Dodelijke observatie: ‘I know you’d like to believe it, baby / But you’re more kid than criminal.’
En dan, nadat ze hem heeft verlaten, opeens de herinnering aan de foto die hij van haar nam. ‘When you took my camera/ Turned to me, twenty-three/ Naked on your bed/ Looking straight at you.’ De vragen. ‘Do you still have that photograph? Would you use it to hurt me?’ En dan de berusting, strijdbaar zonder geheven vuist. ‘Well, I guess it’s just my life/ And it’s just my body.’
Later eist ze opnieuw haar eigen lichaam op, in een andere context, wanneer ze in Head Alone de dwingende conventies van sociaal verkeer verkent. ‘I don’t want to be touched all the time/ I raised my body up to be mine.’ In het uptempo, op het eerste gehoor vrolijke Pressure to Party cirkelt ze opnieuw rond dit onderwerp, wanneer ze het postrelationele leven bezingt, en dan met name de manier waarop de buitenwereld aanmoedigt het nieuwe leven zo snel mogelijk te omhelzen. Weer dat lichaam, nu enigszins verloren op de dansvloer: ‘Out on the dance floor with my body back.’
Fraaie vertwijfeling biedt ze in Don’t Know How to Keep Loving You, met donker gitaarspel waarin de bittere melancholie van de snaren druipt. Hoe verder als je elkaar door en door kent, nu al, terwijl er nog zoveel jaren in het verschiet liggen? ‘There’s nothing left to find.’ Haar illustratie is bijna simpel eenvoudig: ‘And every gift you buy me, I know what’s inside.’ Maar ja. Wat dan? Ermee stoppen dus? ‘I want your mother to stay friends with mine.’
Julia Jacklin speelt zondag 18 augustus op Lowlands in Biddinghuizen