Jacob van Duijn (en/of zijn uitgever) heeft per ongeluk gemeend dat het fantasieloos opsommen van studentenakkefietjes plus het stompzinnig weergeven van dansavondjes en discobezoeken plus het eindeloos dooremmeren over ‘lekkere wijven’ plus het hoogst irritant koketteren met druggebruik plus het brallerig machoën over seks plus het vreselijk interessanterig nonchalant doen over het studeren plus het voortdurend roepen: ‘Kijk mij eens even! Ben ik niet modern?’ - dat dat tezamen voldoende is om, in veelvoud gedrukt en verspreid, een ‘hedendaagse roman’ te vormen, een literair boek over een adolescent in een grote stad.
Para! wil het relaas zijn van een jongen van negentien die, ‘op zoek naar zijn eigen identiteit, de weg volledig is kwijtgeraakt’. Para! is het relaas van een intelligente, aantrekkelijke, vlotte, gezonde jongeman die het echte leven ontdekt. In zijn geval betekent dat: soms rechten studeren, blozend mooie meisjes aanstaren, vrienden maken, met die vrienden rondhangen in de RoXY en Mazzo, ‘de heetste spots in ons kleine landje, waar de incrowd zijn trends zet en ieder avondje uit kan ontaarden in een wilde orgie van sex, drugs and happiness!’, het Amsterdamse nachtleven uitchecken en verscheidene drugs gebruiken.
Ik had graag gezegd dat Jacob van Duijn een verdienstelijk debuut heeft geschreven, een roman die over deze tijd gaat en een boeiend tijdsbeeld geeft, of zoiets. Echt, heel graag had ik dat gezegd. Want ik houd wel van romans die over deze tijd gaan en een boeiend beeld van de huidige wereld geven. Maar Para! is jammer genoeg niet meer dan een vervelend would-be-boek, een oppervlakkige en futloze aaneenrijging van moedeloos stemmende gebeurtenisjes uit een moedeloos stemmend leven, geschreven in een moedeloos stemmende monotone hak- en zaagstijl.
Laat je de tussenwerpsels - enzo, ofzo, hahaha, weet je, ik zweer het je -, de overbodige herhalingen, het gewauwel en het eindeloze oeverloze doelloze ‘en toen en toen en toen’-gebabbel weg, schrap je dat allemaal uit de tekst, dan houd je maar weinig over. Het is echt heel jammer. Het is heel jammer dat de schrijver heeft gedacht dat het voldoende is om over seks, drugs en house te schrijven om literatuur te maken. Want dat is het niet. Het koket snoeven over al die lijntjes coke en pilletjes E die worden genoten, werkt in Para! op de zenuwen. Het gesnuif en geslik krijgt nergens een interessante lading, laat staan een diepere betekenis, net zomin als alle andere verhaaltjes en anekdotes ooit een meerwaarde krijgen, iets dat ze doet uitstijgen boven de gemakzuchtige registratie. Een schrijver die alleen maar de wereld waarin hij leeft beschrijft, zonder moeite te doen door te dringen tot de werkelijkheden achter die platte realiteit, concipieert ofwel een dagboek, ofwel een journalistiek verslag, maar in ieder geval geen literaire roman van enig niveau. Para! is vreselijk hip, zeker, zo hip dat het beter in 36 afleveringen in de Blvd. gepubliceerd had kunnen worden.