Dat dat niet gebeurde, lag allereerst aan de performer zelf: eindvijftiger Prince hoort in dat groeiende rijtje popartiesten dat werkelijk doet geloven in een bron van eeuwige jeugd. Het lag ook aan wat er na die oneindige rij hits gebeurde: toen groef hij in obscuur materiaal, speelde recentere nummers, en gaf ruimte aan zijn nieuwe band, het uit louter vrouwen bestaande 3rdEyeGirl. De twee nummers die ze speelden, het zwaar rockende Fixurlifeup en het niet minder ronkende PlectrumElectrum maakten benieuwd naar Prince’s nieuwe album – en ook dat was na de jaren tachtig niet altijd een vanzelfsprekendheid. Dat album met 3rdEyeGirl is er nu. Sterker: er zijn er meteen twee. Het andere album, zonder deze band, heet Art Official Age.
De muziekindustrie is inmiddels drastisch veranderd en zijn guerrilla-achtige manier van concerten geven (Prince maakt nooit bekend dat hij volgend jaar op tour gaat, hij maakt bekend dat hij over twee weken ergens speelt en dat de voorverkoop zojuist is begonnen) past ook perfect in de huidige snelheid van de muziekindustrie. Zijn twee albums verschijnen dan ook niet in de krochten van het internet, maar in de volle schijnwerpers. Ze verdienen het, vooral die met zijn nieuwe band.
Art Official Age is een album dat meer draait om sound dan om song, meer om vorm dan om vent. Het is een overwegend elektronisch album, zwaar in de funk, extreem geproduceerd, soms modern, soms hopeloos klinkend naar het verleden. Het titelnummer is daar het beste voorbeeld van: het klinkt tegelijk naar de meest inventieve producties van Pharrell Williams als naar de meest platte dance uit de jaren negentig (wie is die rapper? Ray Slijngaard van 2 Unlimited?). Een nummer als Breakfast Can Wait maakt minder dubbele gevoelens los: dat is simpelweg strontvervelend. Het andere album PlectrumElectrum is Prince op zijn veelzijdigst en best: funky, vol soul en met een onstuitbare rockvibe. Zijn band krijgt alle ruimte, ook vocaal, en zoals hij dat in verre verledens bewees met de vele muzen met wie hij zich heeft omringd: Prince excelleert in de rol van aanjager. En het viel in de Ziggo Dome op en nu weer, en je zou het soms bijna vergeten: wat een gitarist is hij toch. Zo’n overstuurde, gierende solo in Wow: hier klinkt nog steeds de geest van Jimi Hendrix door.
Prince, Art Official Age PlectrumElectrum
Beeld: Prince, Art Official Age en Plectrum-Electrum, de laatste met 3rd Eye Girl (NPG Recods / Courtesy of the artist).