Jammer voor hen die nooit leuk uit de hoek komen. Jim komt uit Boston maar kan grappen vertellen in het Frans. Dat is op zichzelf al tamelijk leuk. ‘Au moment de son paroxysme la belle jeune femme lui cracha au visage.’ Dat heb je wel eens, dat je een zin van meer dan veertig jaar geleden je zo pats! woordelijk kunt herinneren. Die je hoorde op de zolder van het huis van een man met wanhopig wegzwemmende blauwe ogen en een gorgoons aangestipte vrouw die zich bij welke feestelijke gelegenheid dan ook als een vlijmscherp vertakte liaan aan zoveel mogelijk vezels van welke man dan ook vastklauwde. Dusdanig, dat die vriend van haar zelfs een keer een emmer fris water over zo'n mobiele vleselijke sculptuur leegkieperde. Op die zolder. Dat waren mooie tijden. Geheel niet roerloos te noemen. Ik ben blij dat ik uit het verleden stam. Ik neem het zelfs serieus. De mensen hadden in die tijd nog echt belangstelling voor écriture automatique. Waar ik overigens nu pas op kom is dat het begin van de voornamen van man en vrouw destijds dezelfde drie letters in dezelfde volgorde deelden. Afwachten was er bij de zojuist geprojecteerde Medusa niet bij. Zodra twee lippen van het andere geslacht dichter dan een halve meter in haar buurt kwamen probeerde zij onversaagd en vice versa een hardstikke natte semi-permanente bajonetsluiting te bewerkstelligen. Dat hoorde bij die tijd. Op een enkel sluipweggetje in het departement van de Var liep je al de kans een van ribkarton gevouwen prototype van de eerste DS tegen te komen maar binnen was alles nog traction avant, binnen. Daarom kon je mijn kus, althans de kus die ik kreeg, inmiddels van vele gevacumeerde jaren later sprekend, de onbaatzuchtigste aller gegeven kussen, ook beter vergelijken met een bedje voor een paardebloem, gevlochten van veelkleurige en niet eerder gebruikte paperclips.