Jack White groeide op in het Detroit van de jaren tachtig, waar het een en al hiphop (en later house) was. Als hij in zijn voortuin gitaar speelde werd hij door voorbijgangers vooral uitgelachen, maar zijn instrument verwisselde hij nooit voor een draaitafel en een paar Adidas-sneakers. ‘Blues meant everything to me’, verklaart hij in de rockgitaristendocumentaire It Might Get Loud (2008).

Nu White een van ’s werelds meest populaire muzikanten en producers is, weet hij zijn muziek steeds opvallend te omlijsten. Met zijn voormalige White Stripes deed hij dat bijvoorbeeld door te flirten met het elementaire kleurgebruik van kunststroming De Stijl en van medebandlid (en verborgen echtgenoot) Meg zijn zus te maken. Nu maakt hij voor de promotie van Blunderbuss, de eerste plaat onder zijn eigen naam, maar liefst gebruik van twee begeleidingsbands. Hij presenteerde ze in een recente aflevering van Saturday Night Live. Daar speelde hij het nummer Love Interruption met een volledig door vrouwen ingevulde bezetting en single Sixteen Saltines met een mannenband. Naast Dead Weather en The Raconteurs heeft hij nu dus eigenlijk vier bands. Zeker geen slechte pr-actie van White, maar nodig heeft hij het eigenlijk al lang niet meer, want zijn naam alleen is al jaren reclame genoeg.

Op Blunderbuss komen alle stijlen van White’s (voormalige) bands samen, van garage­rock tot country en soulvolle blues. Een plaat die vooral sterk is in de breedte en waar naast White zelf vooral toetsenist Brooke Waggoner positief opvalt. Ook privé gaat White sinds kort weer solo door het leven en zijn echtscheiding is een dominant thema. Opener Missing Pieces spreekt al boekdelen als hij zingt ‘When they say they can’t live without you/ they ain’t lying, they take pieces of you’. Verder kom je nog veel meer scheidingsleed tegen. De plaat staat vol bloedende neuzen, afgesneden voeten en toegebrachte wonden. Titels als Hypocritical Kiss en Trash Tongue Talker spreken voor zich. Opvallend genoeg zingt zijn ex als achtergrondzangeres mee op drie nummers.

In vergelijking met Bob Dylan is Blunderbuss al vaak White’s eigen Blood on the Tracks genoemd. Naast dezelfde album­thematiek is de directe muzikale invloed hier vooral hoorbaar in het Isis-achtige titelnummer of de wals van I Guess I Should Go to Sleep. De sfeer van de plaat heeft overigens niet te lijden onder het zware onderwerp en blijft overal behoorlijk levendig. Blunderbuss is ‘vintage Jack White’ en, hoewel zonder grote verrassingen, een rockplaat op hoog niveau.

Jack White, Blunderbuss, label: XL/V2. Jack White treedt 25 juni op in de Heineken Music Hall in Amsterdam