Thomas is aan lager wal geraak door drank, drugs en schrijversblok. Bovendien wordt hij verteerd door verlangen naar zijn dochtertje van een jaar of zes dat inmiddels met haar moeder en diens nieuwe vriend in Los Angeles woont. Tijdens zijn research begint hij Dante te lezen. Net als de dichter raakt hij in de ban van een beeldschone, jonge vrouw (Beatrice). Wanhoop neemt bezit van hem, en hij wordt een man op zoek naar verlossing.
Dat regisseur Winterbottom zowel De goddelijke komedie als de liefdesgedichten in Het nieuwe leven van Dante Alighieri in het spel brengt, duidt erop dat hij een statement wil maken, zeker gezien de context van zijn film, namelijk de moord op de Britse studente Meredith Kercher in 2007 in de universiteitsstad Perugia. De zaak werd wereldnieuws. Sensatiebladen stortten zich op de sappige feiten, ook omdat de hoofdverdachte in de zaak, de beeldschone Amerikaanse Amanda Knox, eruitziet als een Hollywood-ster.
Winterbottom plaatst zijn hoofdpersonage midden in de mediachaos. Terwijl verslaggevers als aasgieren neerdalen rond het gerechtsgebouw ontmoet Thomas een aantrekkelijke Amerikaanse reporter Simone (Kate Beckinsale) die hem aanvankelijk helpt met zijn research. Al gauw realiseert Thomas zich dat de verhalen in de media niets te maken hebben met de ware toedracht van zaken. In een schitterende scène zegt Thomas, in gesprek met Simone en haar collega’s, dat journalisten zich erbij moeten neerleggen dat hun berichten en uitzendingen niets anders dan verzinsels zijn. Bovendien, zegt hij, een puzzel zonder oplossing is vele malen interessanter en meer waarheidsgetrouw dan er een met een ‘antwoord’.
Hierin ligt de crisis waarin Thomas zich bevindt: iedereen in de wereld om hem heen legt zich neer bij een fabricatie van de feiten. Thomas kan dat niet. Hij krijgt een politievideo van de plaats delict te zien. (Het is mogelijk dat Winterbottom voor deze beelden de hand wist te leggen op de echte video gemaakt in het appartement waar Kercher werd vermoord.) Tranen rollen Thomas over de wangen terwijl hij kijkt naar het lijk vol messteken dat bedekt is met een bedovertrek, naar de bloedspetters op de muren en op de vloer. Hier is in het echt een mens vermoord. En niemand die doordrongen is van de diepte van deze tragedie. Want in de echte wereld overheersen fictie, verbeelding, vermaak.
Thomas, en in het verlengde van hem Winterbottom, vindt dat de werkelijkheid het best ‘begrepen’ kan worden door kunst. Misschien is deze complexe, intellectuele visie de oorzaak van de slechte ontvangst van The Face of an Angel. In Amerika, waar de film een beperkte release krijgt, hekelen critici de ‘onzekerheid’ bij Winterbottom over wat voor verhaal hij nu eigenlijk wil vertellen. Dat de film wisselend van toon is – true crime whodunnit, juridisch drama, existentiële thriller – klopt. Maar hierin ligt juist een interessante spanning. En Brühl, eerder zo goed als autocoureur Niki Lauda in Rush (2013) van Ron Howard, is schitterend in de rol van Thomas, een romanticus die met stomheid geslagen is vanwege de vulgariteit van de moderne wereld.
Te zien vanaf 9 juli