Londen – Een ‘youthquake’, zo is de Britse verkiezing genoemd, een jongerenbeving die verrassend eindigde in een morele winst voor de authentieke socialist Jeremy Corbyn. Voor de tweede keer binnen een jaar leed de gevestigde orde op het eiland een nederlaag. Bij het EU-referendum gaven vier miljoen kiezers uit de arbeiders- en onderklasse die allang niet meer meededen aan gewone verkiezingen maar wel hun stem tegen Europa lieten horen, de doorslag. Bij de Brexit-verkiezing van Theresa May kreeg een andere groep niet-stemmers de democratische geest te pakken: jongeren onder de 25. De reden dat zij in groten getale kwamen opdraven om de overmoedige premier voor schut te zetten was een 68-jarige man, met een baard, een Lenin-petje en Zen-achtig gemoed. Vanaf het moment dat hij zich twee jaar geleden kandideerde voor het leiderschap van Labour trekt hij volle zalen, beursgebouwen en stadspleinen, sprekend over politieke vergezichten uit zijn jonge jaren, lang voordat zijn enthousiaste toehoorders waren geboren.

Meer dan 1,76 miljoen kiezers onder de 35 hadden zich onlangs geregistreerd, bijna een half miljoen meer dan twee jaar geleden. Veel studenten werden verleid door Corbyns belofte om studiegelden af te schaffen, maar er was veel meer dan verlicht eigenbelang. Er is bij de millennials behoefte aan een andere maatschappij dan die welke geschapen is door hun ouders. Normaal gesproken heeft elke generatie het beter, maar dat is in het Verenigd Koninkrijk niet meer het geval. Waar zijn de vaste banen? De betaalbare woningen?

Het opmerkelijke van de Corbyn-campagne is dat het een combinatie van oud en nieuw betrof. De massabijeenkomsten zijn bekend uit het verleden, maar hadden hier een nieuw doel: reclame voor het corbynisme. Beelden ervan werden massaal gedeeld op sociale media. En op Twitter, Facebook en YouTube wemelde het van soms zeer geestige filmpjes over Corbyn en andere politici. Vast staat dat Corbyn een gemeenschapsgevoel teweeg had gebracht, in het echt en in het virtuele.

De opiniepeilers wisten er niet goed raad mee. Veel jongeren waren onvindbaar, voor medewerkers van callcentra, voor partijactivisten die langs de deuren gingen om kiezers te paaien. Maar opeens stonden ze daar, in lange rijen voor ’s lands stembureaus. ‘Waarom hebben ze een jaar terug niet zo massaal gestemd’, verzuchtte een Conservatieve minister, ‘dan hadden we deze ellende niet gehad.’ Misschien omdat Corbyn destijds niet de minste interesse toonde in het EU-referendum.