In Denemarken gaat jaarlijks alle dramasubsidie naar één serie. Met resultaat: The Killing, The Bridge, Borgen. Hadden wij een staatsomroep, zou hier dat model dan wenselijk zijn? Nee. Je houdt alleen de topserie over, gericht op groot publiek, in één genre, met één arena, één thematiek, één sfeer en een beperkt aantal makers. Weg zijn veelvormigheid en weerbarstigheid (zonder ons mallotig bestel had Wim T. Schippers nooit de televisie gehaald); en nauwelijks ruimte voor talentontwikkeling. Projecten als Kort! en One Night Stand zouden verdwijnen.
Voor jonge documentairefilmers bestond een opstapmogelijkheid hier niet. Des te verheugender een nieuw initiatief: DOC25. Documentaires van 25 minuten, waaraan vijf omroepen meedoen. Zeven films, zeven uiteenlopende ‘werelden’ vanwege onderwerp, aanpak, stijl. Tegen format en eenheidsworst. En vooral: de reportage voorbij. Op drie opeenvolgende avonden geprogrammeerd waardoor ze minder verzuipen tussen het reguliere aanbod. Klein filmfestival thuis, waarbij u zelf jury kunt zijn.
De maandag is ‘levensbeschouwelijk’. In God op IJtje (IKON) gaat de roemruchte dominee Visser langs de deuren van Amsterdams IJburg (zijn nieuwe gemeente) ‘om een praatje te maken’. Binnenkomen lukt vaak niet, maar hier en daar komt het tot aardige ontmoetingen met eenvoudigen van geest tot scherpzinnige denkers. De onderstroom: hoe gaan we om met lijden? In Alles wordt nu anders (BOS) corresponderen een jonge zwangere en een oude terminaal zieke vrouw. Hun brieven vormen de voice-over bij voorbereiding op respectievelijk geboorte en dood, die de film ook zijn natuurlijke einde geven. Dinsdag valt er te lachen. Vooral om De dwarsligger (NTR) waarin een groepje Brabantse pubers bouwt aan een carnavalswagen die de hoofdprijs moet winnen. Dat valt niet mee als het plichtsbesef van de verschillende leden nogal uiteenloopt. De ontknoping is zowel hilarisch als ontroerend. Zien en gezien worden (AVRO) is een kunstenaarsportret: Florentijn Hofman haalde het wereldnieuws met zijn reuzenbadeend in de haven van Sydney. In de film maakt hij in opdracht van Burgers Zoo een enorm aardvarken waar buurtkinderen op kunnen spelen. Is dat nou wel kunst? Florentijn vindt van wel maar verkoopt geen sjieke praatjes en geniet van zijn succes. In Wild zwijn (NTR), vol jagers, kunstenaars, beschermers en bestrijders die zich in de psyche van deze ‘nozem van het bos’ verdiepen, verdiept de filmer zich in die van zijn menselijke personages.
Op woensdag een Amerikaanse legerbasis vanwaar militairen naar Afghanistan vertrekken. Hun kinderen krijgen een pop in camouflagekleding waar op de plaats van het gezicht ruimte is voor een foto van papa: Daddy Doll (VPRO). Afscheid voor negen maanden of altijd – en dat valt aan de kinderen te merken. Ten slotte een ‘filosofische’ modefilm: It’s in the Sky (AVRO). Wat zegt de sobere, sjieke kleding waarin de maakster zich sinds kort graag hult over mode, draagster, tijdgeest? Uiteraard ontmoeten we ook Lidewij Edelkoort die geniaal interpreteert of onbegrijpelijk orakelt: oordeel zelf.
Waar komt dit initiatief vandaan? Van het Mediafonds dat zijn 25-jarig jubileum viert. Met trots over een gigantisch aantal ondersteunde culturele mediaproducties en over flankerend beleid waaronder voor jonge makers soms beslissende workshops. Met treurnis over de voorgenomen opheffing, waarvoor ook de nieuwe staatssecretaris geen enkel inhoudelijk argument heeft. Verschroeide aarde.
21 oktober: Elsbeth Fraanje, God op IJtje. Josefien Hendriks, Alles wordt nu anders. 22 oktober: Sanne Rovers, De dwarsligger. Willem Baptist, Wild zwijn. Ellen Vloet, Zien en gezien worden. 23 oktober: Kasper Verkaik, Daddy Doll. Sarah Domogalah, It’s in the Sky. Alles Nederland 2 vanaf 23.00 uur