Aan Theo Maassens positie als een van de meest vooraanstaande cabaretiers van zijn generatie doet zijn nieuwe programma Tegen beter weten in niets af; het is zelfs uitstekend. Maassen is scherp, geestig en assertief, tegelijkertijd comfortabel in zijn omgang met de zaal. Hij beheerst de techniek van aanhalen en afstoten, het interesseren van het publiek in een particulier obsessietje en met daarna, als beloning, het gul uitserveren van een vrolijke logische-redenatie-tot-in-het absurde. Wie komt om wat van die oud-Eindhovense platte pret te horen wordt ook bediend, bijvoorbeeld met een alleraardigste carnavalskraker.
De premisse van het programma is anders dan voorheen, zegt de maker zelf (ook in De Groene Amsterdammer van 27 januari). Nu hij ouder wordt en ook zijn leven getekend wordt door leed, en de wereldproblemen ook aan zijn deur niet meer voorbijgaan, wil hij zijn sarcastische pessimisme verruilen voor een vriendelijker attitude omdat, zoals hij zegt, optimisme een grotere uitdaging vormt. Daarin zit de kern van het programma: wij hoeven ons niks gelegen te laten liggen aan moraalridders uit oost of west, maar wij moeten gewoon meer «moeite doen» voor het schoon houden en open houden van de maatschappij. Dat begint met het in de prullenbak gooien van lege blikjes.
Maassen is met die boodschap als de leuke leraar die tegen zijn klas zegt dat het nou wel genoeg is geweest met de loltrapperij en dat nu de belangrijke dingen aan bod moeten komen. Hij aarzelt merkbaar over die overgang. Hij realiseert zich dat het publiek eigenlijk niet voor de moraal komt maar voor die act met dat windenlaatkussen, en dat hij zijn boodschap dus omzichtig door de lol moet spatelen. De recente dood van zijn ouders (op het toneel staan echte meubelstukken uit hun boedel) gebruikt hij als het vaandel van zijn goede bedoelingen, maar ook als schild, om zich achter te verbergen mocht het publiek gaan fronsen over het uitblijven van de grap. Uiteindelijk maakt hij zijn integere punt «als we mekaar kwijt geraakt zijn in het pretpark, laten we dan afspreken waar we mekaar weer terugvinden» en het gezellige blanke publiek accepteert dat, en gaat voldaan naar huis. Of zij hun rommel ook echt in de prullenbak zullen gooien is vers twee.
Tournee tot en met november