Op de kade slaan mensen het surrealistische tafereel verbaasd gade. Eenmaal bijgekomen van de verbazing zwaaien ze enthousiast terug, al valt te betwijfelen of ze weten waarnaar.
De boottocht is een noodgreep na een verbod op de reguliere Gay Parade in het centrum van de stad. De gouverneur verbood die manifestatie met een beroep op de openbare veiligheid. Het gewelddadige optreden van de massaal aanwezige politie tegen het handjevol activisten dat het verbod trotseerde, riep cynische reacties op bij de actievoerders. ‘Als al de politie er voor onze veiligheid is hadden ze ons best een beetje beter mogen beschermen’, zegt Beyza Bilal, even nadat ze de rubberkogels van de politie heeft ontweken.
Ook Turgay Bayindir, vrijwilliger bij de lhbtq-belangenorganisatie Lambda Istanbul, heeft zijn twijfels bij de beweegredenen achter het verbod. ‘We zullen nooit achter de echte reden komen. Het kan veiligheid zijn, of de ramadan, maar wat ik het meest waarschijnlijk vind is dat ze de lhbtq-beweging moedwillig willen tegenwerken.’ De politieke situatie in het land is de laatste jaren steeds repressiever geworden, weet hij. ‘Maar dat weerhoudt ons er niet van om onze plek in de samenleving op te eisen.’
Ondanks het verbod groeit de invloed van de lhbtq-gemeenschap in Turkije. Een goed voorbeeld van de toegenomen invloed is de organisatie Listag. Ouders van lhbtq’ers zetten zich in voor acceptatie van hun kinderen in de samenleving. Günseli Dum is een van de oprichters, trots vertelt ze over haar werk: ‘Mijn zoon is homoseksueel en wij proberen op allerlei manieren te laten zien dat dat voor ons heel normaal is. We toeren het land rond met filmvertoningen. Ook hebben we een telefoon waar familieleden met vragen terecht kunnen. Die blijft maar rinkelen.’
Niet veel later bleek haar zoon een van de 29 demonstranten die werden aangehouden. Tussen het winkelend publiek werd hij met een glimlach op zijn gezicht afgevoerd door breedgeschouderde agenten in burger. Wat het hoogtepunt van de week had moeten zijn, waarin talloze lezingen, tentoonstellingen, filmvertoningen en cursussen wél doorgang vonden, werd daarmee een in traangas verdronken desillusie.