De vergadering waarin het veelbesproken logo van de Democratische presidentskandidaat Hillary Clinton werd bedacht had ongeveer als volgt kunnen verlopen: drie of vier mannen van middelbare leeftijd gekleed in grijze pakken achter laptops, en één verfomfaaid uitziende blondine van nét de verkeerde kant van twintig die hysterisch dingen zegt waar niemand naar luistert. Althans, dat is het tafereel in het Witte Huis wanneer de adviseurs van de allereerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten, president Selina Meyer, een belangrijke speech voorbereiden die zij rechtstreeks moet uitspreken.
In de eerste aflevering van seizoen vier van de HBO-comedyserie Veep loopt alles in het honderd wanneer de verkeerde versie van de speech op het doorzichtige scherm voor president Meyer verschijnt – en ze in het volgepakte Huis van Afgevaardigden plotseling met haar mond vol tanden staat. Paniek achter de schermen. Een usb-stick! Met de juiste versie! Wacht, welke kant van de stick moet in de computer? Zo, dat scheelde weinig! Stick erin. Speech geprojecteerd op het scherm. Grijze mannen en vernielde blondine opgelucht. Hoewel, een grijze man die nét iets slimmer kijkt dan de rest constateert kalm dat het misschien toch niet de juiste versie is, maar die versie waarin de regering zestig miljard dollar investeert in nucleaire onderzeeërs. En, eh, is dát plan niet van de vorige president, die van de andere partij?
Hoe het bij Clinton is gegaan, weten we niet precies, maar vaststaat dat ze net als president Meyer in Veep allerlei adviseurs in dienst heeft die haar campagne runnen en die moeten adviseren over het logo. Een H, dus, met een pijl naar rechts. Hoe koddig. Wát stelt dat voor? De reacties op sociale media schetsen de hilariteit en verwarring. ‘Met MS Paint gemaakt.’ ‘Door een basisschoolleerling.’ En: ‘Een bord dat de weg naar een ziekenhuis wijst?’ Waaraan je dus zou kunnen toevoegen: gemaakt door het campagneteam van president Meyer in Veep?
Julia Louis-Dreyfus, bekend als Elaine in Seinfeld en als de gescheiden moeder in de zeer ondergewaardeerde sitcom The New Adventures of Old Christine (2006-2010), speelt de rol van president Meyer met hetzelfde soort stuntelige intelligentie dat haar eerdere personages kenmerkt. Ze is slimmer dan iedereen om haar heen, zeker die middelbare mannen, maar valt telkens weer ten prooi aan de situaties waarin ze terechtkomt. Zo is Veep niet ver verwijderd van de klassieke sitcom, een genre dat eigenlijk niet meer bestaat. Maar net als in de hoogtijdagen van sitcoms als Cheers, misschien wel de beste ooit, dankt ook Veep zijn kwaliteit aan briljante scripts met teksten waarvan de humor perfect getimed is. Bijvoorbeeld: ‘I’m used to dealing with angry, aggressive, dysfunctional men ‒ i.e., men’ (president Meyer tijdens een vergadering met de militaire top over bezuinigingen op defensie-uitgaven). En zo gaat het maar door.
De cinéma-vérité-stijl, ontwikkeld in onder meer 30 Rock, The Office en The Thick of It, wordt in Veep vervolmaakt. Voeg hierbij de staccato afgevuurde teksten die grappig en slim zijn, haast op het niveau van een Marx Brothers-film, en de eerste aflevering van Veep is een triomf. Dat belooft veel goeds voor de komende maanden, en helemaal nu ook de campagne van Hillary Clinton een feit is.