De huidige meute aan schrijvende theetantes doet vreselijk ingewikkeld over lepeltjes en grammetjes, terwijl dat in hun geval nu net helemaal niet nodig is. Al zou je achterstevoren aan hun lenteliflafjes en winterprietpotjes beginnen, dan hebben ze thuis nog niets in de gaten.
Iedereen die drie keer pap heeft opgewarmd, hoort te weten dat drie sneeuwvlokken zout altijd precies goed is en je peterselie afmeet aan het formaat van een bosje viooltjes. Elke gezonde kok zal, voor hij de pan op het vuur zet, kijken of hij alles in huis heeft en dat, net geschuurd en geschoffeld, naast elkaar naast het fornuis (dat heet in de Franse taal mise en place) zetten en kiepert het dan een voor een in de totaalpan waar het aan het creatief vernietigingsproces wordt onderworpen. Naast elkaar drie kommetjes, in het ene een halve bol nieuwe, virginale knoflook daarnaast zo'n kapot gesneden stuk tomaat in droge olievorm, waar ze het in zweterige cafes na de vakantie altijd over hebben.
Schijf ham van honderd gram tot operatieoverschot gesneden en kaas, waarvan wij weten dat we het beste grana padano kunnen vragen, tot schuimig zaagsel geschaafd. Olie, olie die we al kennen. Onbekende olie is goed voor de kippen. Niet dat zijige gedoe van eerst voorzichtig zus en dan omstandig zo maar behalve de kaas alles in een totaalkiep in de hete olie. Beweging, ook in de keukenkunde een levenbrengend begrip. ‘Una furtiva lagrima’, na elkaar in drie stemsoorten gezongen en klaar is Caruso. Ze komen erop terug; andante con amore. Waarbij van die ouderwetse onverse straathoekspaghetti, doe maar of u thuis bent.