Ik zit op het terras van een café-restaurant aan de rand van een park, beetje te kijken en te lezen, en ik ben niet de enige. Die zit te kijken. Geeft niet, de zon schijnt, ik hou van mijn medemens. Ook van de man die nogal in mijn zicht is gaan zitten, en nu een wolkje sigaar uitblaast waar het niet echt ontkomen aan is. Ik lees de krant, er is een vrouw die verkracht is, jaren geleden, en aan de foto te zien was het in dit park.
Er komt een koekje bij de koffie. Ik ben van de firma slank, zei de tafelgenote van jaren her, trots op het glas water in haar hand. Ik ben van de firma dikke reet, en eet ook jouw koekje op sister. De man drinkt een biertje, moet kunnen, het is een mooie dag, zoveel mooie meisjes in en uit het park, wandelen, fietsen, you name it, ze zijn er allemaal.
Ik heb een periode gehad dat ik niet kon ophouden met na te denken over borsten, maar inmiddels heeft de focus van mijn belangstelling zich naar elders verplaatst. Ik ben een vrouw dus ik mag het zeggen, ik benijd die man die daar een beetje in mijn zicht zit verder niet, met z’n sigaar en z’n biertje, hoe die moet koekeloeren tot hij scheel ziet van ellende. De dingen die er het meest op aankomen houden we zelfs voor onszelf verborgen.
De grootste angst van vrouwen is niet dat ze een dikke reet hebben, maar dat hun man zomaar op een willekeurige ochtend op een terrasje zit, te kijken naar de bilpartijen die voorbij komen paraderen. Aan de andere kant: who cares. Wie weet waar die man geweest is vanochtend, welke afvoerput hij heeft moeten reinigen, welk gehandicapt familielid hij al jaren aan het voortduwen is, mag hij dit biertje drinken, die sigaar roken, jezus.
Porno is de theorie, verkrachting de praktijk, die slogan bekt wel lekker maar wie zegt dat het zo is, en wie heeft het hier nu over porno, en die verkrachting – de vrouw uit de krant zit op een bankje in een park, ja ik denk dat het dit park is – is ook al weer van jaren geleden. ‘Ik hou van de angst in de ogen van een vrouw’, had de verkrachter zichzelf al doende aan haar verklaard. Wat een ongelooflijke loser, maar ondertussen moest ze wel met hem meewerken, doen alsof in ieder geval, in de hoop dat ze hem kon stoppen.
De grootste angst van mannen is niet dat hun vrouw een dikke reet krijgt, maar dat ze niet meer met hen naar bed wil. Iemand heeft dat briefje voor hem geschreven, zei de vriendin toen ik een zwerver ongezien weg wilde wimpelen. Het biertje fonkelt in de zon als de man nog een slok neemt. Iemand heeft die roodgeblokte blouse voor hem gekocht, iemand weet zijn maat, de omvang van zijn buik.
Gisteravond zat ik nog mee te kreunen bij de laatste aflevering van het tweede seizoen van The Masters of Sex. Al die verlangens, die misverstanden, die neuroses. Meer nog dan ons brein zijn we ons lichaam. In de markt van vraag en aanbod inzake seks zit iets fundamenteel scheef. Zo scheef dat je je afvraagt of seks niet gewoon die scheefheid ís, dat geweld, het gat dat nooit kan worden opgevuld.
Spijkerstof, wit katoen, met bloemetjes bedrukt en met vosjes… De broekjes zijn dit seizoen cuter dan cute, mijn god, wat willen ze van ons, de sigaarlucht kringelt mijn neusgaten in. De man laat nog een biertje doorkomen, ik een koekje, ik bedoel een cappuccino. Mannen zijn de smekelingen op deze aardbol als het erop aankomt, vrouwen de gunstverleners, de enablers.En waar het dan weer op aankomt – ben ik bang – is beheersing. No cooky no sex, het is wat je beschaving noemt. Maar hoe je te beheersen als het meeste ook voor jezelf verborgen blijft. De man heeft trouwens gezelschap gekregen van een vrouw, het tweede biertje bleek voor haar. Gewoon een leuke vrouw zoals ik.