‘We moeten met Koerden zelf over de Koerdische kwestie praten’, opperde iemand. Met Koerden in Istanbul, bedoelde de spreker, maar al snel ontstond op Twitter het idee om met een groepje mensen af te reizen naar Koerdisch gebied en daar de verhalen uit de eerste hand te horen.
En zo geschiedde, zo’n 25 ‘forummers’ gingen naar het Koerdisch gebied onder het motto ‘we leren elkaar kennen’. De overgrote meerderheid was er nog nooit geweest. Er waren bijeenkomsten met vrouwen, met de homobeweging, maar vooral met jongeren. Tijdens een van die bijeenkomsten werden guerrillaliederen gezongen waar sommigen van schrokken, zoals Ayse (33), uit Istanbul, die ze ‘agressief en racistisch’ noemde. ‘Ik hoopte’, zegt Ayse achteraf, ‘dat we hier iets konden beginnen. Iets gezamenlijks. Misschien is de tijd er nog niet rijp voor.’
De zondagmiddag voor de terugreis was ingeruimd voor een parkforum in Istanbulse stijl. De jonge Koerden vertelden over hun strijd die al dertig jaar duurt, en wat hun door de staat is aangedaan: moord, marteling, gedwongen verhuizingen uit dorpen die werden verwoest, grootschalige arrestaties. Een van hen, Adem, begint over confederalisme als mogelijke oplossing voor de onderdrukking van zijn volk. De Istanbullers, allemaal hoog opgeleid, kunnen er weinig mee. Zoals Kenan, die zegt: ‘In de geschiedenis zijn er altijd staten uiteengevallen, maar ook volken bij elkaar gekomen. Als we tot elkaar komen, hoeft niemand zich van Turkije los te maken.’
Maar dat is nu net de crux van de Koerdische kwestie: Koerden moesten Turk zijn om zo de eenheid van de republiek te garanderen. ‘Tijdens jullie demonstraties’, zegt een van de Koerden, ‘riepen jullie om het aftreden van premier Erdogan. Maar welk alternatief zien jullie voor je? Elke andere partij staat toch ook voor behoud van het systeem? Voor eenvormigheid die in Turkije helemaal niet bestaat?’