Perspectief

‘America, Free Angela’ staat er op de poster, in letters geknipt uit rood en paars papier, geometrisch geordend. Faith Ringgold (New York, 1930) maakte de poster in 1971, om aandacht te vragen voor de gevangenneming van Angela Davis, de communist en feminist die beschuldigd werd van betrokkenheid bij een gewapende overval.

Nu hangt de poster in Parijs, in het hotel Sablé, een zeventiende-eeuws stadspaleis waar in 1985 Musée Picasso is geopend. Een museum dat de collectie dankt aan een regeling die de erfgenamen na de dood van Picasso in 1973 hun erfbelasting in kunstwerken liet betalen. Die vaste collectie is in de bovenverdiepingen te zien, op verzoek van het museum richtte ontwerper Paul Smith de zalen opnieuw in.

Dat gebeurde consciëntieus: tussen de werken van Picasso hangt af en toe het werk van een kunstenaar die iets minder in de schijnwerpers stond: Chéri Samba, Mickalene Thomas of Louise Bourgeois. Op de begane grond kreeg Faith Ringgold een eigen tentoonstelling. Nóg een statement, precies vijftig jaar na het overlijden van Picasso: dit museum stelt zich open voor een hedendaags kunstperspectief, niet alleen vanuit het witte mannelijke Picasso-perspectief.

Ringgold maakt in haar werk meerdere verwijzingen naar het werk van Picasso. Het bekendst is American People Series #20: Die, het grote schilderij dat ze maakte in 1967, toen Amerikanen de straat op gingen om op te komen voor hun rechten, en in het MoMA in New York Picasso’s Guernica hing. Mannen en vrouwen, wit en zwart, rennen in paniek door elkaar heen, er is bloed en er zijn wapens. Het MoMA kocht het werk in 2016 aan en hing het tussen de werken van Picasso, in dezelfde zaal als de Demoiselles d’Avignon.

Bij een bezoek aan het Rijksmuseum in 1971 in Amsterdam zag Ringgold boeddhistische ‘tanka’s’, geborduurde en beschilderde banieren, en ze maakte haar eigen versies. Samen met haar moeder, mode-ontwerper Madame Willi Posey, maakte Ringgold de serie Slave Rape, ook te zien in Parijs, waarin haar eigen familiegeschiedenis in drie delen is verbeeld: zwarte vrouwen, naakt, bang, op prachtige wandkleden.

In The French Collection wordt de Picasso-verwijzing expliciet: Ringgold verbeeldt in naïef-realistische stijl hoe ze Willia Marie Simone, een fictieve Afro-Amerikaanse vrouw zich in de jaren twintig in Parijs zou hebben gevoeld en hoe ze soms wél, en soms totaal niet werd geaccepteerd vanwege haar sekse of huidskleur. Want daar staat Simone, te poseren voor Picasso terwijl hij zijn Demoiselles schildert. ‘I started hearing voices from the masks and paintings in Picasso’s studio’, schreef Ringgold op het doek.

Dat Ringgold tot 2010 ondanks haar imposante oeuvre geen grote tentoonstelling heeft gehad en haar werk pas heel recent op waarde is geschat, komt niet expliciet ter sprake. Het is te zien, in Parijs, bij de Picasso’s, en dat is al heel wat.