Adams heeft het volledige album 1989 van tienerster Taylor Swift gecoverd. Zijn nieuwe album bestaat dus uit dertien Taylor Swift-composities, gespeeld op z’n Adams. Een album waar dertien producers aan hebben gewerkt, met de bedoeling radiohits te maken en stadions te vullen, gespeeld door een van de beste singer-songwriters van onze tijd, die nog nooit een echte hit heeft gehad.
Waarom dat zo meesterlijk uitpakt, wordt grappig genoeg pas echt duidelijk wanneer je hoort wat Adams’ genregenoot Father Joe Misty vervolgens deed: hij maakte een cover van Adams’ cover van Taylor Swifts nummer Welcome to New York, maar dan in een Lou Reed-versie.
Bent u er nog? Het werd, uiteraard, een trucje, sterker nog: een muzikaal geintje, een oefening in ironie. Daar zijn in de popgeschiedenis talloze voorbeelden van. Paar regels in het originele tempo zingen ter herkenning, vervolgens aftikken en het nummer er in twee minuten door raggen. Het is een muzikale grap met een lange baard.
Adams doet niets van dit alles, hij neemt het album van Swift zeer serieus, en heeft ook niet gekozen voor het gemak van dertien semi-akoestische versies van extreem geproduceerde popliedjes. Dat Adams als geen ander iconische nummers kan uitbenen, heeft hij in het verleden al meermalen bewezen. Hij ontdeed Oasis’ klassieker Wonderwall van het aanstekelijke gedrein en bewees dat er dan nog steeds een fenomenaal nummer overblijft. Zijn versie van Iron Maidens Wasted Years gaf een volstrekt andere kijk op dat nummer: opeens bleek hoe mistroostig die tekst van Bruce Dickinson eigenlijk was, en in hoeveel opzichten die tourjaren die hij beschreef inderdaad ‘wasted’.
Met 1989 gaat hij soms net zo te werk. Out of the Woods is in de Adams-versie nu inderdaad een ballad, en wat hij met de monsterhit Blank Space heeft gedaan, is werkelijk een wonder: die galmende rampestamppophit is nu een ontroerende miniatuur. Prachtig ook, die samenzang. Volstrekt anders wordt de tekst van het refrein. ‘Cause we’re young and we’re reckless/ We’ll take this way too far/ It’ll leave you breathless/ Or with a nasty scar/ Got a long list of ex-lovers/ They’ll tell you I’m insane/ But I got a blank space baby/ And I’ll write your name.’ Waar Swift zingt ‘we’re young and reckless’, is er bij Adams sprake van ‘goddamn reckless’.
Maar hij heeft gekozen voor een breder palet van geluiden en stemmingen. Dat repetitieve keyboardje in Shake It Off, in combinatie met die steeds gruizigere zang en die ooit zo aanstekelijke zin ‘Baby, I’m just gonna shake, shake, shake, shake, shake I shake it off, I shake it off.’ Gezongen door een 25-jarige superster of een 41-jarige muzieknerd: opeens verandert alles, al blijft de tekst hetzelfde. Het is een superieure oefening in perspectiefkanteling, dit album, en tegelijk een oprecht eerbetoon aan de popmuziek.
Beeld: De cover van het album 1989 van Ryan Adams. Foto Ryan Adams