Volwassenen gaan doorgaans naar kindervoorstellingen om wille van een meegenomen kind of kleinkind. Dat kun je aflezen aan hun smartphones die irritant oplichten in verdonkerde zalen. Sommige ouders grijpen een uurtje jeugdtheater aan om uitgebreid door hun Facebook-berichten te scrollen of e-mails te beantwoorden. Andere volwassenen filmen de halve voorstelling, zodat hun kinderen het thuis kunnen terugkijken. Je hebt erbij die non-stop opzij naar hun kinderen kijken, om te zien wat die beleven, en daar liefst ook foto’s en filmpjes van nemen.
Het jammere is dat grote mensen zichzelf zo de kans ontnemen om te ervaren hoe rijk en vervullend het Nederlandse jeugdtheater is, want dat is van een ongekend hoge kwaliteit. De makers ervan moeten het dan ook opnemen tegen het strengste en eerlijkste publiek wat er is. Een zaal vol schoolkinderen reageert onmiddellijk als iets vaag of saai is, wat vereist dat jeugdtheater knalhelder is, en trefzeker in het samengaan van vormgeving en inhoud. Iemand die daarin excelleert is bedenker en regisseur René Geerlings, die momenteel leiding geeft aan het Rotterdamse gezelschap Maas Theater en Dans. Hij is gespecialiseerd in fysieke comedy. BullyBully is de vierde in zijn reeks geweldige voorstellingen voor publiek van drie jaar en ouder. Bij zijn thema’s – anarchisme, de hedendaagse hang naar aandacht – is merkbaar dat Geerlings namens het kind in zichzelf naar ons bestaan kijkt.
BullyBully gaat over pesten, maar meer over het kinderlijke gedrag van ruziënde wereldleiders. Effectief is het toneelbeeld van Sanne Danz, dat met een eenvoudig achterdoek is opgedeeld in een zuurstokroze en een knalgroen ‘rijk’. Deze rijken worden bewoond door heersers, door kostuumontwerper Daphne Karstens uitgedost in compleet roze en groene, absurdistisch uitvergrote kledij, even protserig als superheldenachtig. De monochrome tweedeling wekt de indruk van een splitscreen: aanvankelijk lijken de wereldleiders ver van elkaar verwijderd. In geestige scènes bieden de twee bizarre, nogal dommige karakters tegen elkaar op om de gunst van het publiek, waarbij elke handeling even pretentieus als lullig halfslachtig is. Van hun gehumde volkslied zijn ze de tekst vergeten, en bij hun folkloristische vertoon mixen ze lukrake volksdansclichés met bekende videoclip-dansjes.
Gaandeweg beginnen ze elkaar directer dwars te zitten: ze bekladden elkaars borstbeeld met hazentandjes, brillen en flaporen die daarna in het gezicht van hun concurrent verschijnen. Als ze elkaars borstbeelden omgooien, verwijzen de brokstukken naar kapotgebombardeerde steden. Bijzonder is dat de twee mannelijke wereldleiders door (op de tournee wisselende) actrices worden gespeeld, wat je pas later doorhebt omdat het zo knap wordt gedaan. De travestie schept afstand tot de personages, en betrekt het vrouwelijke deel van het publiek in het spel. Superieur is de cartooneske mimiek van de actrices, en hun heerlijk asynchrone samenspel met de slapstick-geluidseffecten. Om dit peutertheater te bezoeken heeft een volwassene geen kind nodig, je kunt er gerust heen voor je eigen genot.
Tournee tot eind april 2023.