Maar ditmaal kon geen bereklauw, kattetong of bokkepootje mij van mijn voornemen afbrengen. Ik gooide alle kamelebultboter het raam uit, gaf de vlezigste aller vleesetende poezen een schop en zocht de bekende platte vuurvaste schaal. De zeer roze tulpen voelden meteen nattigheid en begonnen daarbij ook nog eens picnisch te schreien.
Snij een stevig stuk courgette in zes dunne plakken. Bestrooi aan beide zijden met grof zout en zet een uur lang opzij. Koop drie Marokkaanse tomaten. Omdat ze zoeter zijn, een smakelijke schil hebben en wonderlijkerwijze vanzelf een licht gebonden fondue doen ontstaan. Warm vier eetlepers olijfolie (Puget) en strooi daar wat dunne plakjes knoflook in. Voeg de gewassen, in stukken gesneden tomaten toe en hou ze met houten lepel in zachte beweging.
Vergeet de ruwe zwarte peper en het zout niet. Neem een verse tak oregano en snij zo'n twaalf blaadjes daarvan klein. Voeg ze toe aan de inhoud van twee grote eieren, ook hierbij wat grove zwarte peper en zout en een stevige eetlepel creme fraiche. Meng tot een egale massa. Doe opnieuw een eetlepel olijfolie in de pan. Strijk met een mes zout en naar buiten gekomen vocht van de plakken courgette en maak ze helemaal droog. Bak ze gedurende een minuut in de olie. Voorzie de bodem van de vuurvaste schaal met de vingertoppen van olijfolie en leg daarin drie plakken courgette. Giet de helft van de dikke tomatenmassa erover, leg daarop de laatste drie plakken courgette en dan weer de resterende tomatenmoes. Hierover en omheen het eimengsel. Rest nog de schaal twintig minuten in het midden van de hete oven te zetten. In dit hemels proces zit het antiboise-beginsel verborgen. Maar kook er in ieder geval een verdomd nieuwe Marokkaanse aardappel bij en laat dan de planteneters maar komen.