Maar in de studio, daar heeft Brian Fallon nog nooit doel gemist. Zijn eerste drie albums met The Gaslight Anthem waren geweldig, de laatste twee zeer goed. Zijn project The Horrible Crowes kon zich kwalitatief moeiteloos meten met het beste werk van The Gaslight Anthem, maar was stilistisch veel ingetogener en donkerder. De invloeden van Springsteen en The Replacements waren hier kleiner, die van Tom Waits groter.
Met The Gaslight Anthem had hij een pauze voor onbepaalde tijd ingelast, dus het wachten was op datgene waar hij in de loop van de afgelopen jaren al meerdere voorboden van had gegeven: zijn solodebuut. Helaas is The Blues, Mary, een werkelijk hartverscheurend mooi solonummer dat al jaren rondzwerft op internet, niet op het album terechtgekomen, maar het titelnummer doet er weinig voor onder. Painkillers is een van de mooiste nummers die Fallon ooit heeft geschreven: het is even teder als ruw, het heeft een refrein dat zich niet meer uit het hoofd laat wegdrukken, drijft op een fraaie gitaarriff en Fallons thema slaat zowel op de relaties die hij bezingt (‘And we want love like it was a drug/ All we wanted was a little relief/ And every heart I held in between/ They were painkillers to me’) als op het liedje zelf: dit is bij uitstek een troostlied.
Het is ook aanmerkelijk kalmer dan de nummers van The Gaslight Anthem; zelfs wanneer het zich opmaakt voor het refrein klinkt het niet naar een volgezogen borst. Wel meeslepend, niet groots: dat is Brian Fallon solo. Geen mens ontsnapt werkelijk aan zichzelf, ook Fallon niet, dus al verschillen de band, de productie en de stilistische keuzes: zanglijnen, woordkeuzes en de voorkeur voor culturele referenties klinken geregeld bekend. Tegelijk is de opluchting van de vrijheid hoorbaar: Fallon solo klinkt als een man die doet waar hij zin in heeft. Het blijmoedige arrangement van Among Other Foolish Things, het vrolijke handclap-ritme met blazers in Smoke, de gretige levenslust uit het soulvolle openingsnummer (‘I want a life on fire, going mad with desire/ I don’t wanna survive, I want a wonderful life’): het is allemaal even fris als energiek. De mooie zinnen komen bijna achteloos langs (‘And they say such foolish things, like “Love, love, love, love is all you need”/ But everything inside is saying “Danger, baby, love’s gonna leave”’). Maar waar Fallon ook solo de meeste indruk mee maakt: zijn onverhuld nostalgische romantiek. Bij Fallon zien meisjes eruit als een oude foto van Marianne Faithfull, willen jongens Steve McQueen zijn en ademt Chicago de blues uit. De werkelijkheid is uiteraard anders. Maar pijnstillers dienen niet om de werkelijkheid te tonen; ze zijn er om de pijn ervan te verzachten.
Brian Fallon, Painkillers (Universal). Brian Fallon speelt 13 april in de Melkweg, Amsterdam
Beeld: Brian Fallon (Daniel Clinch)