Tussen 2013 en 2016 maakte ene Flossie Rose video’s op YouTube waarin ze mooie, gevoelvolle nummers zong over verdriet en liefde. Vlak daarna brak Flossie, oftewel Florence Pugh, door als filmactrice in Lady Macbeth, naar het verhaal Lady Macbeth uit het district Mtsensk (1865) van Nikolaj Leskov, en de folk horrorfilm Midsommar van Ari Aster. Na haar performance in de boeiende satire Don’t Worry Darling (2022) van Olivia Wilde was er geen twijfel meer mogelijk: Pugh was een van de belovendste nieuwe sterren van de cinema. Je zag haar overal, op de rode loper, in roddelbladen, in een Marvel-film. Toch vroeg ik me af: waar was Flossie gebleven?
De Flossie Rose-video’s ontdekte ik pas toen Pugh beroemd was geworden. In deze vertederende, amateuristische clips begeleidt een jonge Pugh zichzelf op gitaar terwijl ze covers zingt, even ontwapenend als een tiener die in de slaapkamer wegdroomt van een onbereikbare geliefde of een leven groots en meeslepend. Inmiddels is dat laatste gelukt. En frappant: wie haar nieuwste film A Good Person bekijkt, moet concluderen dat Flossie onverminderd het geheim achter het succes van Pugh is. Zoals Flossie zingt – alsof niemand naar haar kijkt terwijl ze haar diepste wezen onthult – zo speelt Pugh haar filmrollen.
A Good Person is geen goede film. De regie van Zach Braff, bekend als acteur in de serie Scrubs, is tactloos. Er is geen sprake van het soort nuance dat nodig is om de tragiek te vangen waarin Ally (Pugh) belandt als ze vlak na een verlovingsfeest een auto-ongeluk veroorzaakt waarin de zus van haar verloofde Nathan (Chinaza Uche) omkomt. Ook het verbeelden van de impact hiervan op Nathans vader, Daniel (Morgan Freeman), beklijft niet. Het beeld is te ‘schoon’, te gespeend van verbeelding. Dat is onvergeeflijk, want in het verhaal snijden de gevolgen van de tragedie juist heel diep: Ally raakt verslaafd aan pijnstillers terwijl Daniel, een alcoholist, door dat grote verlies van zijn dochter weer naar de fles grijpt.
Maar dan treedt het ‘Flossie-effect’ in. Pugh. Wát een performance. Prachtig is hoe ze van glamour (haar verlovingsfeest) verandert in iemand die is gestroopt van alle opsmuk, in scènes waarin ze naarstig zoekt naar iets, drank, pillen, meth, om de pijn te verlichten. Haar open, ovale gezicht, die grote, ronde ogen – het lijkt wel of zij, Pugh, nooit heeft geleerd hoe je dingen moet verstoppen, hoe je leugens moet vertellen om te overleven, wat wij mensen allemaal tenslotte doen. Haar onwillekeurige kwetsbaarheid geeft de tragedie reliëf. Hier kampt ze mee, verwoord door Daniel: ‘Sommige dingen in het leven kun je nooit vergeven.’ En het dilemma: als er geen verlossing mogelijk is, hoe leef je dan?
Regisseur Braff komt, pathetisch, met amor fati (liefde voor het lot), een tatoeage op Daniels pols. Nee, wie naar A Good Person kijkt, ziet alleen: Flossie Rose.
Te zien vanaf 20 april