Dat heeft er alles mee te maken dat hij slechts eerste minister is kunnen worden bij de gratie van de Vlaams-nationalisten van de n-va (Nieuw-Vlaamse Alliantie). Voor de verkiezingen had hij nog met grote stelligheid verkondigd nooit met de partij van voorzitter Bart De Wever te regeren. Het leverde hem naast het premierschap ook zes ministersposten op.
En de hoon van de Franstalige publieke opinie. In cartoons wordt Michel vaak als Pinokkio afgebeeld, als de man die Wallonië, na eerst valse beloftes te hebben gedaan, heeft uitgeleverd aan De Wever en diens n-va. De grootste partij van Vlaanderen formuleert de splitsing van België nog steeds als haar ultieme streefdoel.
De Wever is niet bepaald populair in Wallonië. ‘Hij heeft eerder de rol van slechterik, bijna als in een western’, stelt de Waalse cartoonist Pierre Kroll. ‘De meeste Walen voelen hem aan als iemand die te kwader trouw is. Wat mij persoonlijk frustreert, is de manier waarop hij de geschiedenis herschrijft. Hij doet altijd alsof de Walen in het verleden het land hebben geleid en jarenlang die arme Vlamingen hebben uitgebuit als gekoloniseerde inboorlingen. Zo was het niet. Er was een inderdaad Franstalige bourgeoisie die schandelijk misbruik maakte van een grote onderklasse. Maar dat klootjesvolk sprak niet alleen Nederlands, maar ook Frans en Waals. Het is nooit een verhaal geweest van Vlamingen tegen Walen. De Wever stuurt op een stammenoorlog aan.’
De regering-Michel realiseert in ieder geval een breuk met de traditie. Sinds mensenheugenis werd België geregeerd op basis van een consensus tussen links en rechts, tussen Vlamingen en Walen. Nu treedt een ongegeneerd rechtse regering aan, waarvan het zwaartepunt in Vlaanderen ligt. ‘Die nieuwe versie van het Belgische model houdt het risico in dat onze samenleving in twee kampen wordt gescheurd’, vreest Béatrice Delvaux, redactrice bij de krant Le Soir. ‘Voor je het weet worden wij Frankrijk, een maatschappij waar betogingen, debatten, scholen en wijken verscheurd worden door haat.’