Geen waarschuwingsschot, gewoon boem, boem, boem, boem, dwars door de deur. Daarmee kwam er een einde aan het leven van Oscars vriendin Reeva Steenkamp. Rechter Thokozile Masipa vond het geen moord, en veroordeelde Pistorius ruim een jaar geleden tot vijf jaar voor doodslag. Na tien maanden cel mocht hij de rest van zijn straf als huisarrest bij zijn oom uitzitten.

Afgezien van de hardcore Oscar-fans reageerde het land verontwaardigd. Klassejustitie! Juristen hekelden de redenering van Masipa, die vooral onder de indruk was van Pistorius’ argument dat hij dacht dat zich een gewapende indringer achter de deur bevond en handelde uit zelfverdediging. De staat ging in hoger beroep, betogend dat Masipa een juridische blunder had gemaakt.

Vorige week bevond het hooggerechtshof de dubbel gehandicapte Olympische atleet alsnog schuldig aan moord, waarvoor een maximum van vijftien jaar gevangenisstraf staat. Volgens rechter Eric Leach was de identiteit van degene achter de gesloten deur irrelevant. Het ging om de intentie. Pistorius had volgens de rechtbank geschoten met de intentie om zo veel mogelijk schade aan te richten. Leach, die sprak van een ‘tragedie van shakespeariaanse proporties’, gebruikte de analogie van iemand die een bom laat exploderen in een drukke ruimte: je kent de mensen niet, maar je wilt wel slachtoffers maken. Afgaand op alle getuigenissen achtte de rechtbank het ongeloofwaardig dat Oscar uit zelfverdediging had gehandeld.

Einde drama? Nee. Eerst moeten we wachten op de straf die de rechter Pistorius nu gaat opleggen. Tien jaar? Vijftien? Bovenal is de kans groot dat Oscars advocaten de zaak voor de allerhoogste instantie zullen slepen: het constitutioneel hof. Daar zullen zij veel nadruk leggen op zijn dubbele handicap en op zijn labiele gemoedstoestand. Ze zullen ook aanvoeren dat de media met hun hysterische belangstelling voor de zaak ervoor gezorgd hebben dat sommige mensen weigerden te getuigen. Pistorius heeft, zullen ze betogen, geen eerlijk proces gekregen.

Onderwijl draait de exploitatiemachine vrolijk door. Zo vond de Kaapse groep The Touch het nodig om rond de uitspraak het liedje Happy Bloody Valentine uit te brengen, volgens eigen zeggen een ‘aanklacht tegen huiselijk geweld’.