Loe de Jong

Opmerkelijk dat Rob Hartmans in Loe de Jong en De Groene Amsterdammer (in De Groene Amsterdammer van 25 maart) zonder verdere nuancering de uitspraak doet: «Uit De Jongs politieke stelling name na 1945 werd duidelijk dat hij uit de oorlog zeker een aantal lessen had getrokken. Nooit mochten de democratieën meer een centimeter toegeven aan dictatoriale regimes, nooit meer mocht het gevaar van agressieve ideologieën meer onderschat worden.» Deze conclusie staat op gespannen voet met wat oud-hoofdredacteur H.P.L. Wiessing van De Groene Amsterdammer in zijn boek Bewegend portret (1960) over De Jongs handelen inzake de kwestie van het Gerbrandy- fascisme bericht. Als enige van de zeven ondertekenaars van de Beginselverklaring van het comité tegen het neo-fascisme, met daarbij behorende resolutie trekt De Jong in de zomer van 1944 onder druk zijn handtekening terug, aldus Wiessing op bladzijde 477. Een verwijzing hiernaar was op zijn plaats geweest.

PETER STAATS, Oldebroek

D66

Bij het lezen van het artikel D66 heeft haast (in De Groene Amsterdammer van 11 februari) viel me op dat de discussie over de direct gekozen burgemeester (en dan vooral over het hoe) voorbijgaat aan de vraag: hebben we de burgemeester nog wel nodig?

Ik weet niet exact welk doel gediend moet worden met een direct gekozen burgemeester. Aangenomen dat dat doel luidt in termen van meer dualisme, kan dat ook bereikt worden door een college van wethouders steunend op een meerderheid van de direct gekozen gemeenteraad, voor mijn part (of voor de representatie) aangevoerd door een wethouder-president. Net als in het landsbestuur kan de gemeenteraad het college laten vallen, met inbegrip van de wethouder-president. Zo wordt ook op een duidelijke manier voldaan aan het adagium van Popper dat je niet alleen de benoeming van een functionaris goed moet regelen, maar (vooral) ook hoe je zonodig weer van hem af komt.

Het burgemeesterschap hebben we zo beschouwd niet meer nodig. Naast benoemen of (direct) kiezen is er nog een mogelijkheid: afschaffen.

ROGIER ZELLE, Amsterdam

Opheffer (1)

Zijn de Marokkanen onze joden? Je zou langzamerhand zeggen van ja. En dat geldt dan niet alleen voor de Marokkanen, maar ook voor hen die zich moslim voelen of zo genoemd worden. Kijk maar eens hoe in De Groene Amsterdammer (18 februari) «de Marokkaan» en «de moslim» bij Opheffer worden afgebeeld. Parallellen met hoe «de jood» in bepaalde tijden werd afgebeeld zijn gemakkelijk te trekken. Ik erger me daar al maanden aan. Ik begrijp best: ironie. Toch betreur ik het dat mijn blad op dit punt geen gevoel lijkt te hebben voor wat wel en niet «moet kunnen». Opheffers hersenkronkels zijn (om begrijpelijke redenen overigens) zo verward dat ik bang ben dat hij er binnenkort in blijft en dat Cohen en Mak daar dan ook weer de schuld van krijgen.

NOL DE KONING, Amsterdam

Opheffer (2)

Al decennia lang lees ik uw weekblad en meestal met plezier. Ook al vele jaren hindert mij de enige vlieg in deze honing: Opheffer. Vroeger sloeg ik die altijd gewoon over. Helaas heeft hij nu een issue. Al maanden lang gaat het alleen maar over de moord op Van Gogh als het Grote Moment in de Universele Geschiedenis van de Mensheid. We weten ’t nu wel.

FRED LANZING, Amsterdam

Schiphol

Het blijft verbazen dat een bedrijf als Schiphol (zie het artikel De eindstrijd van een stille charmeur van Margreet Fogteloo en Joanne van den Eijnden in De Groene Amsterdammer van 25 maart) nu weer op Macbeth-wijze een mededirecteur aan de kant zet. Het bedrijf maakt al jarenlang enorme missers. Denk aan: het in samenspraak met politiek Den Haag aanleggen van de Polderbaan, het bouwen van een tweede verkeerstoren zonder vergunning, het verstrekken van foute informatie aan burgers et cetera.

Op de website van Schiphol staat «Fabuleus». Fabuleus in oplichting, milieuvervuiling, slecht personeelsbeleid, kretologie en niet te vergeten in Cerfontaine, die opeens niet verantwoordelijk is voor zaken die hij nolens et volens heeft doorgedrukt, door gejast en doorgezet, ondanks alle signalen uit het werkveld dat ze niet zouden lukken. Wie stond er in de kranten toen de grootste bagageband van de hele wereld in werking werd gesteld? Cerfon taine! Al is die niet als enige verantwoordelijk voor de bestuurlijke ravage van Schiphol. Laten we maatschappelijk redeneren. Wie toestemt dat honderdduizenden mensen overlast hebben van milieu verontreiniging en 24 uur lawaai, die heeft last van een eng soort tunnelvisie c.q. narcisme.

Onlangs heb ik mijn broer weg gebracht. Hij wist een goede garage bij Schiphol. Er ging een heel nieuwe wereld voor me open. Ik kreeg de «achterkant» van Schiphol te zien. Het is net of je in de «grauwe, inhalige» bek van het grootkapitaal kijkt: leegstand van kantoren, verveloos, verloederd, vervuild, plus files.

Ik zag met eigen ogen hoe fabuleus Schiphol is en hoe fabuleus weinig vertrouwen we hoeven te hebben dat het ooit goed komt met dit duivelspact tussen de bestuurders en grote delen van de bevolking. Zeker als doordachte en beschaafde bestuurders weggaan.

M. MARTENS, Castricum