Neoliberaal vuilnis
Vier jaar in Londen gewoond hebbende, lees ik de stukjes van Patrick van IJzendoorn graag, niet in het minst om de herinnering aan de zacht-ironische toon die men veel in de lokale media aldaar vindt. Al is er in die media voornamelijk sprake van zelfspot, wat toch weer verschilt van het spot drijven met andermans zeden of cultuur.
Naar aanleiding van ‘Neoliberaal vuilnis’ (De Groene Amsterdammer, 13 april) het volgende: wat de Engelse, Britse, houding ten aanzien van milieu betreft kan men ook andere signalen oppikken. Mensen die traditiegetrouw de verwarming hoogstens enkele uren aan hebben bij strenge vorst, aloude en jonge groene bewegingen et cetera. Wat het hergebruik van afval betreft, op ‘burgerniveau’ heb ik de meest recente ervaring met de Londense deelgemeente Hackney: hier wordt opgehaald, naast het ongesorteerde vuil in de gewone vuilniszak, bio-afval (groente, theeblad en andere composteerbaren), glas, papier en karton, diverse soorten plastic (yoghurtbakjes, flessen), metaal en meer. Naar ik meen zijn de Londense deelgemeenten deze zaken aan het harmoniseren.
In Amsterdam (Centrum-West) word ik geacht alles in een enkele zak te donderen, afgezien van glas, papier, en batterijen die naar hun respectievelijke punten gebracht kunnen worden. Bij het papier-‘punt’ staat dan weer een waarschuwing geen karton te deponeren, wat als ik het probeer überhaupt bemoeilijkt wordt door het minimale gat. Zowel Van IJzendoorn als de lokale Amsterdamse gemeentefolders doen het beeld leven dat men hier ‘de schoonste’ is en dat men er veel om geeft dat te blijven. Elke stad zijn technieken. In Parijs wordt vanuit het centrum het vuil of wat daarvoor doorgaat de périphérique in gebezemd.
Wie hier nog niet bekend mee is dient vooral eens een avondwandeling te maken in deze of gene banlieue bezuiden of ten noorden van Parijs – ça vaut le détour. Zo kan men in centrum-stad of op het platteland nog steeds een beetje als een god in Frankrijk leven. Indien men blank is, welteverstaan. Wat dat betreft, terzijde, laatstelijk meermalen van Franse vrienden meegekregen dat het Franse integratiebeleid er uiteindelijk op neerkomt dat mensen van Arabische of andere afkomst ‘geraden’ worden ermee op te houden moslim te zijn.
Een stad als Londen oogt weer anders, afgezien van de tuinen en parken (uiteindelijk schijnt het een van de meest groene steden te zijn, in de zin van vierkante meters aan gras of groen) is het een bonte aaneenschakeling van al of niet Victoriaanse rijtjeshuizen, soms losstaande huizen, sociale woningbouw, vaak flats, hoog of laag, en verder kleine industrie, iets als autokerkhof of dump. Kortweg, men segregeert er minder graag, heeft er minder last van verbergzucht. Verder wordt overal wat rond gebezemd.
MEREL CLADDER, Amsterdam