Balkenende versus Wilders
De heer Hofland stelt in zijn column (De Groene Amsterdammer, 29 februari) dat wie het fascisme wil bestrijden zich eerst af moet vragen waaraan het zijn succes te danken heeft. Het agressieve beleid van de opeenvolgende kabinetten-Balkenende tegenover moslimstaten in het Midden-Oosten heeft het cultiveren van een antimoslimhouding noodzakelijk gemaakt. Nu deze met succes opgeroepen vrees voor moslims door de heer Wilders is gekapitaliseerd en verbeeld in een film roept de regering moord en brand. Hoe kan de heer Balkenende nu ‘onze’ moslims de helpende hand reiken terwijl zijn regering zich met dodelijk geweld toegang verschaft tot de rijkdommen van moslimstaten, én de staat Israël toestaat het leven uit de Palestijnse moslims te persen?
Alleen wanneer de regering drastisch van koers verandert kan de angst van de regering voor moslimterreur afnemen en zal de antimoslimaanhang van de heer Wilders verminderen. Hiertoe dient Nederland zich terug te trekken uit Afghanistan, zal het Israël moeten gebieden het gestolen Palestijnse grondgebied terug te geven, van Amerika moeten eisen dat het de gevangenen op Guantánamo vrijlaat, het bureau van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding moeten opheffen, de Hofstadgroep (die in hoger beroep is vrijgesproken) van de Europese terreurlijst moeten halen, alle wetgeving die sinds 9/11 de bescherming van het privé-leven heeft uitgehold behoren te annuleren, en, tot slot, een positieve en tolerante grondhouding tegenover moslims tot officieel beleid moeten verklaren.
Deze maatregelen zullen de angst voor moslims als rechtvaardiging van een oorlogszuchtig Midden-Oostenbeleid overbodig maken én de heer Wilders de wind uit zijn antimoslimzeilen nemen.
W. VOLGER, Waalwijk
Samen
In de eerste volzin van zijn rubriek (De Groene Amsterdammer, 29 februari) maakt Menno Hurenkamp een interessante freudiaanse vergissing. Daarin stelt hij dat het motto van de tegenwoordige regering ‘Samen leven, samen werken’ is. Was het maar waar! Gelet op de woordvolgorde in het adagium van deze regering prioriteert werken boven leven; prevaleert middel over doel. En wanneer middel tot doel wordt verheven kun je erop wachten wat er gaat gebeuren…
JAN VELDHUIJZEN, Zwolle
Fotografie
Het is goed dat De Groene in de persoon van Gustaaf Peek een recensent heeft aangetrokken die exclusief over fotografie schrijft. Maar het irriteert mij toch een beetje hoe hij dat doet. Hij is kritisch over Taryn Simon en Ringel Goslinga en schrijft, als een academiedocent van de oude stempel: ‘Het is een valkuil voor iedere beginnende kunstenaar om al snel betekenis te willen toewijzen aan eigen inzichten.’ En: ‘Rest de belangrijkste vraag: kan Goslinga fotograferen?’ Het zou Peek sieren eerst zelf over die vragen na te denken voordat hij portretten van fotografen, iets waar volgens mij niemand op zit te wachten, aanbiedt als ‘Kunstaanbieding’. Dan zie ik liever meer van correspondent Jorie Horsthuis, die en passant uitstekende foto’s maakt.
N.J. VAN DUIJVENBODEN, Amsterdam