Mellie Uyldert (1)
De mensheid kenmerkt zich door een enorme verscheidenheid aan intellect. Het is begrijpelijk dat de domsten niets begrijpen van wat de meest intelligenten beweegt en hun afkeer van al die voor hen onbegrijpelijke zaken is daardoor logisch. In het bedrijfsleven wordt, dacht ik altijd, een intelligent mens als regel beter betaald dan een domoor. Dat blijkt toch niet te kloppen – een journalist die tendentieuze stukjes schrijft en door zijn domheid niet in staat is om belangrijke dingen te herkennen in de persoon waarover hij schrijft, blijkt daarvoor (goed) betááld te worden. Ik heb het over een weekblad dat vroeger veel werd gelezen door kritische intellectuelen: De Groene!
Het is, terecht naar nu blijkt, al lang geleden dat ik op dit blad geabonneerd was, maar vandaag werd ik geconfronteerd met een in memoriam dat gekenmerkt werd door de stijl ‘over de doden niets dan slechts’. Het is natuurlijk iedereen toegestaan een negatieve mening te hebben over Mellie Uyldert, want om háár ging het hier. Maar het zou dan wel nuttig zijn wanneer men zichzelf als journalist informeerde en documenteerde over de betreffende persoon, voordat men deze tot de grond toe (verbaal) afbrandt. Een intelligent mens zou zich waarschijnlijk óók gerealiseerd hebben wat hij de nabestaanden daarmee aandoet.
In een artikel uit 1997, ‘Mooi Weer’, verkettert Aart Brouwer (want over hém hebben we het hier), de noodzaak van de milieuconferentie in Kyoto en schrijft in zijn eigenwijsheid dat alle geleerden die bezorgd zijn over de co2-uitstoot en de opwarming van de aarde het categorisch fout hebben. Ze begrijpen er níets van. En zelfgenoegzame Aart veegt de wetenschappers de mantel uit, want HIJ weet het beter. Inmiddels zijn we twaalf jaar verder en het is nu wel duidelijk: Aart wist het NIET beter. De enorme omhaal van woorden die hij in zijn co2-artikel nodig had om zijn eigen onvermogen te verbergen, heeft niet geholpen.
In het artikel over Mellie Uyldert heeft hij zelfs niet de moeite genomen om ook maar één positieve gebeurtenis te vermelden, zoals het feit dat Uyldert tijdens de bezetting haar leven heeft geriskeerd toen zij twee joodse vrouwen een onderduikadres bood. Mensen die niet weten waarover zij praten, zouden hun mond moeten houden. Héél domme mensen doen dat blijkbaar niet. Daar zijn ze te dom voor. De ordinaire scheldpartij van Aart Brouwer, waarin belediging, laster en smaad ruimschoots aanwezig zijn, is elk serieus blad onwaardig. Maar misschien ziet De Groene Amsterdammer zichzelf niet meer als serieus blad?
THEUS DINGER
Mellie Uyldert (2)
Kort geleden stuurde ik een kritische reactie over de stukken van Aart Brouwer. Daarom vind ik het niet meer dan sportief om Brouwer nu te complimenteren met zijn ‘Het Einde’ over Mellie Uyldert (De Groene, 22 mei). Over de doden niets dan goeds gaat doorgaans op, maar ik ben heel blij dat Brouwer hier een uitzondering maakt. Ik heb een enorme waardering voor hoe hij uitlegt waarom mevrouw Uyldert geen onschuldig kruidenvrouwtje was. Te vaak ontsnapt dit soort ideologische kameleons de dans omdat men na iemands sterven te beleefd zwijgt. Nu niet, en de manier waarop Brouwer Uylderts kunstige laveren tussen de modieuze stromingen navertelt was smullen.
DAVID RÖLING