Nederland verdrinkt niet
In De Groene Amsterdammer van 29 april schrijft Aart Brouwer een interessant maar tendentieus artikel over het klimaatbeleid.
Drie voorbeelden.
Brouwer maakt een tegenstelling tussen politiek, goede wetenschap en slechte wetenschap. De politiek en slechte wetenschap zijn verdacht, van goede wetenschap moeten we het hebben. Maar een door de politiek (Margaret Thatcher) ingestelde IPCC (de VN-organisatie voor klimaatverandering) is dan weer wel boven elke verdenking verheven.
Het Instituut voor Milieuvraagstukken van de VU is volgens Brouwer een voorbeeld van een «gesubsidieerde paniekzaaier» en het KNMI is een «serieuze onderzoeksinstelling». Waarom staat er bij de paniekzaaiers «gesubsidieerde»? Anticipeert Brouwer hierbij op onderbuikgevoelens: weer zon instituut dat mijn belastingcenten verspilt? Waarom schrijft Brouwer niet dat het KNMI volledig onderdeel is van het ministerie van Verkeer en Waterstaat en dus ook volledig door het Rijk wordt gefinancierd? Je zou namelijk uit de informatie die Brouwer aandraagt kunnen beweren dat het KNMI een gesubsidieerde kop-in-het-zand-steker is.
Brouwer constateert terecht dat het verdrag van Kyoto een druppel op de gloeiende plaat is. Maar waarom dan concluderen dat we beter de gevolgen van de klimaatverandering kunnen gaan inperken dan de oorzaken aanpakken? Brouwer poneert alleen dat de oorzaken niet werkelijk de oorzaken zijn. Waarom niet concluderen dat Kyoto een goed beginnetje is en dat we op die weg verder moeten gaan?
CHRIS VAN DER KROON,
Amsterdam