Op het podium van een gigantische hal in New York staat een band in smetteloos wit. De zanger draagt opplakwimpers en roze eyeliner. Hij klemt zijn in kant gestoken hand om de microfoon, en zingt: ‘Warn your warmth to turn away/ Here it’s december…’ En dan maakt hij een wuft gebaar richting zaal. Die schreeuwt uit volle borst: ‘Everyday!’ Hij vervolgt: ‘Press your lips to the sculptures/ And surely you’ll stay/ Love like winter.’
Wanneer bij het refrein de zaal oplicht, is de vervreemding compleet. Die duizenden jongeren hier, dat zijn geen popliefhebbers; het zijn rockers, punkers en hardcore-liefhebbers. En die band daar, afi (de afkorting van A Fire Inside) draait ze om, de conventies van het genre – hardcore – waarin ze van underground naar een nummer één in de Billboard-hitlijst is gegroeid. Zwart werd wit, macho werd mietje. Met haar voorkeur voor schurende nummers met glijdende refreinen was de band altijd al een buitenbeentje, maar op haar laatste album leek het alsof afi de grote oversteek van rock naar barok maakte. Het was een uit kitsch gebouwd meesterwerk. Maar het essentiële nummer op afi’s live-dvd blijkt Death Of Seasons te zijn, een waanzinnige combinatie van hardcore, gothic en elektro. Het is een nummer dat niet alleen de zinnen prikkelde, maar ook de fantasie: wat zou je krijgen wanneer je deze lijn doortrok?
Het antwoord daarop blijkt te luiden: Enter Shikari. De Britse band maakte een aantal jaren geleden nog groots opgezette rockmuziek, vol drama, sporadisch verwijzend naar symfonische rock. Ergens zo rond Muse en Radiohead, daar leek Enter Shikari uit te komen. Toen de elektronica erbij kwam, veranderde dat. Het bandgeluid vouwde open, de toegevoegde energie leidde tot euforie. De volumeknop draaide verder open, zanger Rou Reynolds schreeuwde tot ver buiten zijn bereik, het drumwerk werd harder en sneller. En daar was de op hol geslagen mix van post-hardcore en dance waarmee de band nu in een rap tempo naam maakt. In een nummer als Sorry, You’re Not a Winner blijkt simpelweg alles geoorloofd, ook lelijkheid – want wat klinkt de band bij vlagen drakerig – als het maar energie oplevert. Handen klappen, beats dreunen, stemmen vervormen, gitaren gieren. De luisteraar waant zich op een festival in Lowlands, waar hij in een paar minuten tussen vier tenten op en neer rent, van een dj-set bij een rockband terechtkomt, en via een hardcoreshow terug naar een revival van de jaren tachtig – want met synthesizers als deze zijn die nooit ver weg.
Enter Shikari doet denken aan de gotisch geladen post-hardcore van afi, maar net zo goed aan het sensationeel opwindende Nederlandse duo Aux Raus, dat zijn ziedende feestgeraas opbouwt uit alleen gitaren, beats en vocalen – alledrie liefst zo overstuurd mogelijk – en niet wegloopt voor de platst mogelijke verleiding.
Dat een genre dat prat gaat op eenvoud wordt opgeschud door uitgerekend bands als deze twee, het is fraaie ironie.
AFI, I Heard a Voice (dvd, Universal). Enter Shikari, Take to the Skies (Pias).
AFI treedt 2 mei op in Paradiso in Amsterdam. Enter Shikari speelt op 8 april in Waterfront te Rotterdam en 9 april in de Melkweg te Amsterdam