Consequent speelde hij daarbij alleen muziek die hij samen met de band maakte, wat betekende dat magistrale, zeldzaam opzwepende nummers als Lust for Life en The Passenger altijd achterwege bleven, ten gunste van veel recente middelmatige rauwe gitaarrock.
De shows bleven wervelend, door Pops nimmer afnemende inzet, en door dat lijf, dat steeds verder door de ondergrens van mogelijk geachte pezigheid zakte, en een attractie op zichzelf werd. Maar door dat steeds grotere contrast tussen repertoire en show dreigde Iggy Pop de laatste jaren een attráctie te worden. Dat is voor iemand met zoveel talent echt een stap te veel richting de kermis. Wat nodig was, steeds dringender, was een nieuw recent fundament onder die show: een goed album, liefst zonder die zeer karakteristieke, maar ook beperkte Stooges. Dat album is er nu. Post Pop Depression werd geproduceerd en mede geschreven door Josh Homme (Queens of the Stone Age) en vanaf de eerste regels van Break into Your Heart is dat hoorbaar. Hier klinken de woestijnriffs en bezwerende koortjes waar Homme bij zijn eigen band, bij zijn Desert Sessions-projecten en al zijn andere al dan niet tijdelijke bands zijn handelskenmerk van heeft gemaakt. Ze zijn perfect geschikt voor Iggy Pop, wiens stem in deze fase van zijn leven juist in deze lagere regionen veel indruk maakt, en bij wie zo’n effect erop als in In The Lobby niet klinkt als een zwaktebod.
Dat eerste nummer Break into Your Heart blijft ook de toon zetten wat betreft tempo. Post Pop Depression is geen album dat inzet op adrenaline, gejaagdheid of zelfs maar tempo; de negen nummers zijn vrijwel allemaal midtempo, en met hoorbaar gevoel voor detail gecomponeerd en opgenomen. Soms klinken echo’s uit Pops verleden: Gardenia doet denken aan het samen met David Bowie geschreven en later in de versie van Bowie tot wereldhit uitgegroeide China Girl, en in het meezingkoortje van afsluiter Paraguay klinkt Pops hit The Passenger door. Tegelijk geeft het geluid dat Homme met zich meebrengt een nieuwe impuls, breken ze soms (zoals in de walsende strijkers in Sunday) met succes uit hun beider comfort zones, en is veellezer Pop als tekstschrijver goed op dreef – fascinerende zin, dat terugkerende ‘I’ve nothing but my name.’ Het enige dat eigenlijk ontbreekt is een nummer als No Fun of I Wanna Be Your Dog: een nummer met zoveel vuur dat het hele album er extra gloed door krijgt. Live zal dat er vast wel zijn; het straalt uit Pops ogen, die twee oplichtende vuurvliegjes te midden van dat gelooide leder.
Iggy Pop, Post Pop Depression (Universal). Iggy Pop speelt 10 mei (met Josh Homme op gitaar) in de Heineken Music Hall (uitverkocht)
Beeld: Iggy Pop (Masayoshi Sukita)