Voltooid leven

Het artikel van Stephan Sanders over euthanasie (in De Groene van 6 april) wordt ontsierd door een snerende toon: ‘Het valt ongunstig op dat de Zelfbeschikker altijd een finaal beroep doet op de Ander om zijn autonome project uit te voeren.’ Dat is een totale omkering van feiten. Die zelfbeschikker zou veel liever inderdaad zelfstandig willen handelen. Hij/zij wil een betrouwbaar middel, een ‘pil van Drion’, maar dat krijgt hij/zij niet. Het is de maatschappij die vindt dat er begeleiding moet zijn.

En: ‘Hoe modern is de dood, hoeveel vooruitgang kun je ermee boeken, nog sneller, kunstiger…’ et cetera. Daar gaat het niet om. Wie zelf over zijn einde wil beschikken, doet dat omdat hij/zij de aftakeling niet wil meemaken. Dat zou niet verplicht hoeven te zijn.

Blijft de dringende opdracht aan de maatschappij om de ouderen te koesteren. Ze moeten blijvend weten hoe waardevol ze voor ons allen zijn.

LIEBJE HOEKENDIJK, Bussum

Verward leven

Bedankt voor jullie artikel over de schrijnende situatie in de ggz-zorg (in De Groene van 6 april). Het is allemaal waar, de tranen vloeiden over mijn ogen. Mijn man kreeg een psychotische depressie en werd eindelijk opgenomen na veel thuisweken die slopend waren. Totaal onzinnige crisislijn die alleen maar wat telefonisch advies geeft – bij ons: ga wandelen in de natuur (in onze regio wordt minder warme melk gedronken) – en amper luistert als je ze al kunt bereiken. Volgens mij kan die het best vervangen worden door een cassettebandje als er toch bezuinigd moet worden. En de ggz-verpleging die maar blijft drammen dat je vast wel meer een beroep kunt doen op je eigen netwerk, maar we kennen door deze ziekte al weinig mensen en veel familieleden van ons zijn zelf ziek.

Mijn man werd tijdelijk opgenomen maar daarna zonder zinnige nazorg naar huis gestuurd. Ja, een uurtje per week. Er moest zorg in de wijken zijn, maar dat moest ik zelf maar uitzoeken. Bij het wmo-loket werden we in eerste instantie geweigerd en de ggz vond dat wel best. We kregen met juridische hulp pas twee maanden iets van hulp, en ook maar vier uur per week. Ik ben helemaal op. Mijn man was dood geweest als ik er niet was geweest, maar kan iemand dat schelen of vindt de maatschappij het alleen maar jammer dat zo’n dure patiënt nog leeft? Mijn vertrouwen in de zorg is weg en in de mensheid ook.

PETRA

Verward leven (2)

Een reactie op het artikel over verwarde mensen (in De Groene van 6 april): het Provinciaal Ziekenhuis stond eigenlijk op het grondgebied van Bloemendaal. Maar deze sjieke gemeente wenste geen gekkenhuis binnen haar grenzen en droeg de grond over aan het armere Velsen, waar Santpoort deel van uitmaakte. Van al die psychiatrische patiënten had geen sterveling enige last, en het ziekenhuis verschafte vele artsen, verpleegkundigen, (technisch) medewerkers en hoveniers een goede boterham.

In 1962 verhuisden mijn ouders en ik van een huurhuis in Haarlem-Noord naar een nieuwbouwkoopwoning in Santpoort-Noord: het was te belopen, zo dichtbij. ‘Ruud gaat naar het gekkenhuis’, grapten mijn klasgenoten op de hbs. Santpoort was synoniem met gekkenhuis, wie wilde dáár nu wonen? Pas toen het Provinciaal Ziekenhuis uit Santpoort vertrok stegen de huizenprijzen in Santpoort-Noord en Santpoort-Zuid naar astronomische hoogten.

RUUD VAN LING, Heerhugowaard

Voltooid leven (2)

Vrijheid en zelfbeschikking over het eigen leven vormen de fundamenten van onze vrije samenleving. Die zelfbeschikking betreft zowel het leven als het sterven. Zelfdoding is in Nederland dan ook niet strafbaar. De middelen nodig voor een humane zelfdoding zitten echter achter slot en grendel. Het wetsvoorstel van d66 wil mensen toegang geven tot dodelijke middelen, en wel op een zorgvuldige en veilige manier. Dat biedt mensen de mogelijkheid om te kiezen voor zorgvuldige zelfdoding. Daarbij is er absoluut geen sprake van door de overheid verstrekte hulp bij zelfdoding.

Margreet Fogteloo en Stephan Sanders keren zich (in De Groene van 6 april) tegen het voorstel van d66. Dat wordt als een hoogmoedig eliteproject geduid. De bezwaren van de artsenorganisatie knmg die zijn monopolie op stervenshulp bedreigd ziet, worden herhaald. De bezwaren van ongewenste maatschappelijke effecten werden ook al geuit bij de totstandkoming van de euthanasiewet. In de praktijk is daarvan niets gebleken. Het is onterechte bangmakerij.

WOUTER BEEKMAN, Naarden