Vijandbeeld

Met enige vertraging kreeg ik Gekluisterd aan het vijandbeeld van Lidija Zelovic uit De Groene van 7 april onder ogen. Wat een goed en helder artikel. Het liefst zou ik het overal om mij heen verspreiden. Zelovic legt haarfijn uit hoe in een oorlogssituatie beide partijen elkaar depersonaliseren en demoniseren. Ze legt uit hoe groot de rol is die de media hierin spelen en spreekt hierbij uit eigen ervaring en gedegen onderzoek.

Ik ben absoluut geen fan van FvD, maar als ik zelf ook maar iets kritisch over de huidige situatie durf te zeggen, moet ik eerst tig maal hebben vermeld dat ik het allemaal heel afschuwelijk vind en dat wat Poetin doet op geen enkele manier is goed te praten én dat ik niets van Baudet moet hebben. En dat vind ik ook allemaal. Maar waarom is er nergens ruimte voor nuance of een kritische noot? Springt ieder op zijn eigen propagandatrein, waardoor alleen maar meer haat wordt aangewakkerd? Zelovic kan dit veel beter verwoorden dan ik. Ik hoop echt dat ze op meer plekken een podium krijgt en er meer mensen zoals zij hun mond open doen. En dat er naar hen wordt geluisterd!

Resi Tichelaar

Inflatie

Een interessant artikel over de herkomst van inflatie schreef Koen Haegens in De Groene van 14 april. Een aantal opmerkingen hierover. Reagan was in de jaren tachtig niet de grote inflatiebestrijder, dat was Paul Volcker, de voorzitter van de Fed. Hij wist de inflatie de kop in te drukken door de rente tot een aantal procentpunten boven het inflatiepercentage op te trekken. Dit had een zware recessie en vele doodsbedreigingen aan het adres van Volcker tot gevolg, aangezien vele bedrijven en personen de lasten niet meer konden dragen. Lagarde zal het beleid van Volcker zeker niet gaan volgen, want dan valt Frankrijk om. En waarom valt Frankrijk dan om? Omdat de overheid te veel verplichtingen, zoals pensioenen, op zich heeft genomen waarvoor te veel geleend moet worden. In die zin had Reagan toch gelijk, niet destijds maar postuum wel.

Hugo van Saase

Macron

Uw artikel omtrent de Franse verkiezingen met Macron in de hoofdrol (in De Groene van 21 april) was mijns inziens te zacht in de beoordeling. Deze geïncarneerde Thatcher heeft er vijf jaar lang een armzalige koers op gevaren. Met zijn ultra-neoliberaal beleid zette hij alle openbare voorzieningen onder grote druk met als onderdeel excessief politiegeweld om deze maatregelen door te drukken. In wezen verschilt hij niets van zijn tweelingzus, de mini-Mussolini Le Pen, die ook haar karretje voor de één procent zal spannen. Extreem-rechts is altijd al voor het grote geld gegaan, dat heeft de geschiedenis genoeg bewezen. Wie het ook wordt, de volgende vijf jaar wordt meer van hetzelfde en nog een flinke dosis ellende erbij.

Serge Coopman

Sociale ontbinding

In zijn Leve de amateur: Een hartstochtelijk pleidooi tegen de terreur van de professional geeft de in 1960 geboren Engelse publicist en docent Andy Merrifield een vroeg voorbeeld van sociale ontbinding. In 1965 werden zijn oma, opa en een tante gedwongen te verhuizen uit hun fijne rijtjeshuis in de Liverpoolse binnenstad naar een nieuw complex van sociale-woningbouw aan de stadsrand. Eerst bewoonde de familie een rijtjeshuis waar buren elkaar kenden. Daar moesten zij weg – met vijftienduizend andere huishoudens – nadat ‘deskundigen’ de oude woningen onbewoonbaar hadden verklaard. Zij kwamen te wonen in een gehorige, vochtige wooneenheid met een slecht verlichte galerij in een nieuwbouwwijk zonder openbaar-vervoersvoorzieningen, winkels en huisartsen. Merrifields oma overleed jaren later als gevolg van ‘een gebroken hart in een gebroken gemeenschap’. Sociale ontbinding is beleid zonder hart en ziel voor mensen, door ze ruw en drastisch van elkaar te scheiden.

F.M. Boon
Delft