Ecomodernisten
Ik ben het bijna altijd met Ewald Engelen eens, met zijn standpunten, maar niet altijd met zijn ‘oplossingen’. In zijn ‘Economie’-column van 2 mei heeft hij het over ‘ecomodernisten’ die schijnoplossingen bieden voor de echte problematiek van de wereld waarin wij leven. Oplossingen voor over veel te lange tijd, of met sint-juttemis. Ik ben bang dat hij gelijk heeft, maar het alternatief is er – nog – niet. Eigenlijk biedt ook hij geen oplossingen. En ondertussen is de linkse beweging weer danig verdeeld en dus geen partij meer voor het kapitalistische liberalisme dat de laatste veertig jaar in Nederland de dienst uitmaakt (Wiegel, Bolkestein, Kroes, Shell, Unilever, Schiphol) en vrolijk Marktwerking (lees Eigen Verrijking) door kon zetten en rijk rijker laten worden.
Ik zat ooit als eenmansfractie in de Vlaardingse raad (voor de PSP). Nooit werden mijn voorstellen gesteund door ‘links’, want ik was onbetekenend (PvdA) of revisionistisch (SP). Een enkele keer werden mijn voorstellen een jaar later door het CDA (of de PvdA) als ‘van hen’ ingediend, en aangenomen. Zo kun je soms ook je doel bereiken. Drammen, doorgaan, luis in de pels en nooit schelden. Manoeuvreren tussen ‘enerzijds-anderzijds’ of nog ‘een onderzoek’ (CDA) en te recht op je doel af gaan (Van der Spek, Spekman). Kortom, ik geloof niet zo in ‘dieharten’, maar meer in (pushen in) dialoog. Staccato continuo. Maar wel ostinato. Vasthoudend.
ARNOLD VAN KALKEN, Romagne-sous-Montfaucon, Frankrijk