Duitsland en Oekraïne (1)

In De Groene van 27 april stond een interessant artikel over de discussie in Duitsland over de oorlog in Oekraïne, waarbij een groep intellectuelen wapenleveranties aan Oekraïne bepleit en een andere groep daar juist tegen is. Deze laatste groep is bang voor escalatie en wil onderhandelingen.

Dit bepleiten meer mensen, maar hoe dit moet wordt niet uitgelegd. Mij lijkt dat beide partijen eerst tot een wapenstilstand moeten komen. Die bereidheid is er nu niet. Maar stel dat dit gebeurt in de huidige situatie, dan heeft Rusland nog iets bereikt (meer grondgebied sinds 2014) en Oekraïne juist verloren – ten koste van duizenden mensenlevens en enorme verwoestingen. Dat zal in Oekraïne tot grote politieke spanningen en maatschappelijke chaos leiden, terwijl Rusland de veroverde gebieden verder zal russificeren (zoals ze tot nu al hebben gedaan) en vastklinken aan Rusland. Rusland zal niet meer geïnteresseerd zijn in verdere onderhandelingen en de tijd nemen het leger weer op te bouwen voor een volgende aanval tegen een dan verzwakt Oekraïne.

Kwalijk is dat de genoemde groep wapenleveranties van het Westen aan Oekraïne wil stoppen. Dat zal leiden tot een verbitterde, maar verloren strijd tegen Rusland. De consequenties zullen enorm zijn: Oekraïne wordt Russisch (en Moldavië eveneens) en Rusland grenst dan aan Slowakije, Hongarije en Roemenië met alle destabilisatie van dien. Miljoenen Oekraïners zullen vluchten, want de wraak en repressie zullen onvoorstelbaar zijn. Europa zal geopolitiek zijn invloed zien verschrompelen en de invloed van de dictaturen van Rusland en China zal toenemen.

Pas als Rusland inziet dat het Oekraïne niet kan veroveren en uit Oekraïne vertrekt, zijn er onderhandelingen mogelijk en noodzakelijk.

HANS VERMEIJ

Duitsland en Oekraïne (2)

In een uitermate leerzaam artikel in De Groene van 27 april over de lastige situatie waarin Duitsland zich bevindt door de verdeelde opvattingen onder zijn bevolking, tussen oorlogshitsers en vredesidioten, gaat het, helaas, vooral over de nog altijd zwaarbeladen herinneringen aan het verleden en de huiver tot gewapende strijd daardoor.

Dat het aansturen van de vredespredikers op ‘onderhandelen in plaats van strijden’ voorbijgaat aan de idiote opvatting die uit het Kremlin komt: terug naar Groot Rusland – welke opvatting een onneembare blokkade vormt voor alle vredesonderhandelingen, ook over de al eerder ‘in stilte’ geannexeerde oostelijke delen van Oekraïne – wordt in het artikel niet genoemd.

De vraag wat het Duitse verleden voor de houding in een actuele oorlog in Europa moet betekenen wordt in het artikel niet beantwoord.

Jammer, want daar zit waarlijk de crux. Blijkbaar is er ook verder niemand die zijn/haar vingers wil branden aan het overhalen van Poetin tot onderhandelen over een waarachtige vrede.

Daar had ik graag meer over gelezen.

VIC WENDEL, Roosendaal