Bewaren voor het nageslacht
Uw aflevering ‘De bezielde natuur’ (in De Groene van 2 juni) heeft mijn wereldbeeld gekanteld, hartelijk dank daarvoor. Voorlopig ga ik op de door Arita Baaijens en Frans de Waal aangegeven weg door. De enige manier om onze planeet te redden. Ook boswachter Peter Wohlleben is absoluut geen bomenknuffelaar maar spreekt en schrijft uit eigen ervaring.
Al eerder maakte De Groene voortreffelijke series, zoals die van Betsy Udink over de Armeense genocide (heel actueel!) en de lopende serie ‘Migratiedenkers’. In deze laatste serie verdienen onder meer Farish Noor en Ruud Koopmans het om voor het nageslacht bewaard te worden.
Al eerder dacht ik: waarom brengt De Groene zulk soort series achteraf niet in boek-/pamfletvorm uit? De artikelen bezitten duidelijk een meerwaarde voor langere duur.
Nico Jassies
Een positieve context
Het gaat steeds beter met de wereld, behalve met de verslaggeving ervan. Aldus het raak getroffen artikel van Ralf Bodelier (in De Groene van 19 mei) op het door de media gevoede pessimisme. Hoe groot zijn gelijk ook is, de behoefte om de wereld zwarter te maken dan zij is komt niet bij de media alleen vandaan. Het publiek draagt daar vanuit zichzelf toe bij.
Waarom verheugen mensen zich maar mondjesmaat op de nieuw verworven rijkdommen en het welzijn van de laatste eeuwen? Omdat een wereld die jou voortdurend opjaagt met nieuwe uitvindingen, producten, stroomversnellingen en actieradiusvergrotingen niet bij iedereen per definitie uitnodigt tot zelffelicitatie en gejuich. Het negatieve van het nieuws zou voor velen juist wel eens een welkome aanleiding kunnen zijn om zich mentaal teweer te stellen tegen het vernieuwingsgeweld.
In dezelfde Groene biedt het interview met Moisés Naím door Rutger van der Hoeven, met in de ondertitel ‘De complexiteit van de huidige wereld boezemt veel mensen angst in’ een antwoord op Bodeliers protestgeluid. Maar terwijl Naím focust op het verval van de macht van elites, instellingen en personen zou, stel ik mij voor, ook een meer optimistische kijk op deze onmacht van de elites te overwegen zijn.
Ik denk dan aan een frame, een contextualisering. De postmoderne claim op onze verhalenloze tijd in acht genomen hebbende, zouden didactische vertellers literaire talenten kunnen loslaten op wat zich aandient als vernieuwend, verbeterend, versnellend en ons zo mogelijk verheugend. Zodat, in concurrentie met de media, op internet, in het onderwijs, in de publieke ruimte, het gaat gonzen van ontstaansverhalen. Met als insteek dat het ethische bewustzijn van de media, dat dient te alarmeren, in de beschouwender ethiek van het ontstaansverhaal een tegenwicht kan vinden.
Guido Everts
Ondertussen op Groene.nl… is één ontbrekende ‘r’ genoeg om Vinnie Ko’s vertrekkende studiegenoot ter plekke tot as te doen overgaan. Joost de Vries Consumeert, Marja Pruis Leest… een boek. Daarnaast aandacht voor het Holland Festival.