#MeToo in de journalistiek

Ik luister graag naar de wekelijkse podcast van De Groene. Vaak interessant. Dank daarvoor! Wat ik mis in de podcast over seksueel grensoverschrijdend gedrag in de journalistiek is aandacht voor het gevolg voor de grensoverschrijder. Tips voor de jonge vrouwen, oké… maar wat doen we met deze mannen? Hoe zijn die aangepakt in het geval van de onderzoeksters en hoe zouden we dat moeten doen? Deze mannen moeten veranderen, of leggen we ons erbij neer? Het overkomt je, je meldt het en klaar? Nee!!!!!

ELS VAN RIJN-ZANDSTRA

De dood

Dank voor het zeer relevante essay van Marli Huijer ‘De dood als xylofoon’ (in De Groene van 2 juni). Het is een betoog dat ik van harte ondersteun. Er staat echter een onjuistheid in. Huijer betoogt dat ze niet meedoet aan het bevolkingsonderzoek naar borst- of darmkanker, omdat het ongeneeslijke ziekten zijn. De doelstelling van het bevolkingsonderzoek is echter de ziektes op te sporen in het stadium waarin honderd procent genezing mogelijk is. Zowel borst- als darmkanker is inderdaad, wanneer in een vroeg stadium gediagnostiseerd, curatief te behandelen. Iets anders is of de prijs die samenhangt met het bevolkingsonderzoek in de zin van medicalisering, overdiagnostiek en overbehandeling opweegt tegen de winst van deze vroegtijdige diagnose, maar dat is een andere discussie.

THEO SCHRIJVER,
huisarts Ossenzijl

Drie maal

Ik lees wel drie keer in De Groene van 2 juni een oproep tot fundamentele verandering. De lelijkheid en leugen van oorlog en wapenhandel, de onzinnige nieuwspraak van een verbintenis van de biologische landbouw met genetische manipulatie en onze scheve verhouding tot het leven en daarmee tot de dood. De drie artikelen benoemen in feite dezelfde vervreemding die ons zo dicht bij de afgrond heeft gebracht. De menselijke vasthoudendheid in het stimuleren van onwetendheid, geweld, haat, vluchtgedrag en technologische fake-oplossingen is schrijnend. Terwijl de oplossingen zo voor de hand liggen.

Tegenintuïtieve wijsheid is inderdaad, zoals John Keane zich afvraagt: ‘Kunnen we over onze eigen schaduw heen springen?’ Of zoals Marli Huijer in een door mij als helder en inspirerend ervaren artikel schrijft, in mijn woorden: het leven is pas te vieren als we het sterven omarmen. Niet door oorlog, geweld, manipulatie, wél door eenvoud, mededogen en een bewuste en natuurlijk wijze van afscheid.

En in de wereld om ons heen: hoe onvoorstelbaar ver staan we van een heilzame samenleving af. Hoe immens is onze vervreemding van wie we zijn en van wat het leven is. De tijd om dat beschaving en vooruitgang te noemen is al lang voorbij. En hoe groot is de kans en opdracht dit festijn van obesitas, ook in geestelijke zin, van geweldsdenken, maakbaarheid en ecologische destructiviteit onder de noemer van ‘vernieuwing’ definitief los te laten en de rug toe te keren. Buiten de comfortzone liggen vrijheid, liefde en toekomst.

THEO KOSTER, Giethoorn