Het gelijk van een spetterende patjepeeër

In het enthousiaste oordeel van uw recensent (in De Groene van 25 juni) over De kersentuin op het Holland Festival kan ik mij helemaal vinden. In zijn translitteratie van de namen van de Russische personages en acteurs helaas niet. Zo heet Lyubov Ranjevskaja in goed Nederlands Ljoebov Ranjevskaja, en anders in het Engels Lyubov Ranevskaya. Tsjechov is helemaal correct geschreven, maar jammer dat de naam Lopachin vervolgens als Lopakhin wordt geschreven, met de ‘kh’ die de Engelsen gebruiken om de voor hen onuitspreekbare ch-klank te noteren. Ten slotte mogen de acteurs die deze rollen speelden Ksenija en Kozlovskij genoemd worden, in plaats van Ksenya en Kozlovskiy.

Pas alstublieft op met het door elkaar halen van de Nederlandse en Engels translitteratie van het cyrillisch! De Russische namen zijn voor Nederlandse lezers al ingewikkeld genoeg zonder de wildgroei aan spellingswijzen. Soms is het zelfs voor een slavist niet meer te begrijpen hoe iets uitgesproken moet worden! Zo kwam ik in het artikel over het kritische Siberische tv-station TV2 van een paar weken terug naast elkaar de namen Batsjina en Muchnik tegen. De eerste volgens de Nederlandse spelling (met de tsj-klank geschreven als ‘tsj’), de tweede… tsja? Als hier de Nederlandse spelling was toegepast zou ik de ‘ch’ uitspreken als in lachen, maar aan de ‘u’ te zien is dit de Engelse spelling en wordt hier Moetsjnik bedoeld. Zo had het dan ook geschreven moeten worden.

TOBIAS WALS, student slavistiek

Blade Runner

Gawie Keyser bespreekt (in De Groene van 18 juni) een favoriete film van mij, Blade Runner. Ik ben het echter niet eens met zijn conclusie: individualiteit en menselijkheid verdwijnen in de technologie. Ik zie dat juist de minder mooie kanten van de mens tot nare situaties leiden. Dit ondanks de technologie. Wie zou de replicants het recht willen ontzeggen om over zichzelf te beschikken? En alleen maar omdat ze een technisch construct zijn? Juist het romantische idee dat er een pure mens zou bestaan, wordt volgens mij in deze film aangepakt. Met dank voor het inspirerende artikel.

TJACO MAST

Eerlijk over Israël

Anet Bleich verwijt (in De Groene van 25 juni) GroenLinks en de SP in Amsterdam een gebrek aan kennis omdat ze tegen een stedenband met Tel Aviv zijn. Maar juist Bleich mist kennis, kennis die voor mensen die verwantschap voelen met links Israël zeer onaangenaam is. Links Israël is verantwoordelijk voor de verdrijving van meer dan de helft van de Palestijnen in 1948. Links aan de macht koloniseerde in de jaren negentig de bezette gebieden net zo hard als rechts nu.

De escalatie naar de Gaza-oorlog vorig jaar was voornamelijk het werk van Israël en niet, zoals Bleich beweert, van Hamas. Aanleiding was de verzoening tussen Fatah en Hamas en het gedogen daarvan door het Westen. Netanyahu was woedend. De aanslag op drie Israëlische tieners werd gebruikt om de Palestijnen te straffen. Vooral Hamas werd drie weken lang zeer hardhandig aangepakt.

Vanaf het begin was duidelijk dat de ontvoerders zeer waarschijnlijk op eigen houtje werkten en toch arresteerde Israël honderden Hamas-leden en voerde de aanvallen op Gaza op. Waarom zwoer Netanyahu dat Hamas zou betalen? Waarom lanceerde Israël de zeer dodelijke operatie Protective Edge terwijl de (misdadige) raketten uit Gaza in Israël geen doden hadden veroorzaakt?

Natascha van Weezel heeft een punt als het gaat om het boycotten van Israëlische kunstenaars, maar niet als het gaat om de focus van bds: een economische boycot. Internationale druk is de enige realistische kans om Israël aan het internationale recht te houden.

Ik wil slechts één misvatting van Van Weezel eruit lichten. Zij beschrijft het vierde doel van bds aanvankelijk als het bevorderen van het recht op terugkeer van de vluchtelingen van 1948, maar verdraait dit later in haar kritiek tot de onverbiddelijke eis dat joden in Israël in de minderheid komen. Ik sta wel achter het bevorderen-doel. De Nakba in 1948 is nog steeds een immense verstoring van de morele orde, en het is zeer belangrijk dat Israël de eigen verantwoordelijkheid ervoor onder ogen ziet.

Bleich en Van Weezel bevestigen dat er nog maar weinig eerlijke argumenten zijn waarmee je het voor Israël op kunt nemen.

JAAP BOSMA, Hoogezand