De zorgloterij

Kim van Keken haalt (in De Groene, 10 augustus) de uitspraak van staatssecretaris Martin van Rijn aan dat door het opknippen van de awbz de kwaliteitsverbetering voorop zou staan. Nu weet elke organisatiedeskundige dat kwaliteitsproblemen in een organisatie veelal niet binnen een afdeling spelen maar juist op het grensvlak van de diverse afdelingen. Als je dus een bestaand systeem opknipt in drie delen doe je niet aan kwaliteitsverbetering maar introduceer je juist een groot risico op kwaliteitsverslechtering. Het is onbegrijpelijk dat de Tweede Kamer zo’n drogreden geaccepteerd heeft.

Sterker, oorspronkelijk zou de zaak in twee stukken geknipt worden, maar op de valreep werden ook nog de zorgverzekeraars ingeschakeld. Juist deze partij blikt niet vanuit de kwaliteit van behandeling maar vanuit financiële optiek. Het is zonneklaar dat de opdeling ingegeven is vanuit bezuiniging. Maar wees dan eerlijk en realiseer dat binnen het op zich redelijk functionerende awbz-systeem. Onze bejaarden zijn nu de dupe, hetgeen duidelijk uit het artikel blijkt. Te triest voor woorden.

HENK KRAAIJENBRINK, Borne

Churchill

Felix Klos geeft in De Groene van 10 augustus een fascinerend beeld van het denken van Winston Churchill over de Europese eenwording na afloop van WOII, en van de manier waarop contemporaine Engelse eurosceptische opiniemakers Churchills opvattingen hierover nu verdraaien. Maar Klos laat de visionaire rol van Churchill bij strategische beslissingen in het eerste oorlogsjaar die van groot belang bleken voor de nasleep ervan, onbesproken.

Toen Churchill op 10 mei 1940 premier werd hadden de Duitsers Polen inmiddels onder de voet gelopen en was de Duitse Blitzkrieg in West-Europa in volle gang. Met Churchill als premier stonden de Engelsen alleen. Frankrijk was bezet en verslagen en zou voorlopig geen factor van betekenis zijn. Stalin en Hitler hadden in augustus 1939 een niet-aanvalsverdrag gesloten. Amerika, dat Engeland en Frankrijk te hulp was geschoten in de eerste wereldoorlog, had zich gedesillusioneerd afgewend van ‘Old Europe’. Het was geen lid geworden van de Volkenbond en was geenszins bereid Europa wederom te hulp te schieten. Amerika bleef neutraal tot de aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941. Vanwege de toenmalige Amerikaanse Zeitgeist had het voor de hand gelegen dat de VS tegen de Engelsen en de Russen (door Hitler aangevallen in juni 1941) gezegd zouden hebben: ‘wij rekenen af met Japan, en jullie met Duitsland en Italië. We horen het wel als het voorbij is.’ Maar dat gebeurde niet. Mede door hun uitstekende onderlinge verstandhouding namen president Roosevelt en Churchill een beslissing met blijvende geopolitieke gevolgen tot op de dag van vandaag. Amerika verklaarde behalve aan Japan óók de oorlog aan de Europese as-mogendheden en Roosevelt en Churchill kwamen overeen dat Amerika en Engeland samen met Rusland éérst Hitler en Mussolini zouden verslaan, en daarna Japan.

De rest is geschiedenis. Men kan slechts gissen naar wat er gebeurd zou zijn als Amerika en Engeland ieder hun eigen strategische weg waren gegaan. Het Venn-diagram waar Klos aan refereert en de naoorlogse Europese geschiedenis hadden er wellicht heel anders uitgezien.

J. LUBSEN, Vufflens-le-Château (Zwitserland)

Linkse corruptie

Helaas geeft de ondertitel ‘Neoliberale kleptocraten plunderen Latijns-Amerika’ van het verder interessante artikel ‘Koffertjes met chocola’ (in De Groene van 2 augustus) een vertekend beeld. Ik heb er de corruptie-index 2016 van Transparency International bijgehaald: ‘socialistische’ landen met al vele jaren een ‘links’ bewind, zoals Venezuela, Nicaragua, Ecuador en Bolivia staan allemaal in de onderste regionen, dus als meest corrupte landen. Ver erboven Brazilië en Argentinië, terwijl Mexico ertussenin staat. Corruptie is vreselijk, werkt ontwikkeling tegen en is een grote kostenfactor voor de maatschappij, maar het onderscheid rechts/links is hier niet geldig. Het gaat om democratie, rechtsstaat en openheid van bestuur. De leus ‘de overheid is de meest perfecte vorm van georganiseerde misdaad’ is misschien wel meer van toepassing op de zelfbenoemde linkse regeringen. Dat is helaas de grote frustratie in Latijns-Amerika.

DIRK COMMANDEUR