Karakter

Zoveel is zeker dat Bordewijks Karakter de lezer na lezing met veel onzekerheden achterlaat. De stelligheid waarmee Niña Weijers in De Groene van 8 augustus aan het eind van haar bespreking beweert dat de zoon kinderloos zal blijven, komt dan ook wat uit de lucht vallen – waarom zou dat zo zijn?

Weijers stelt terecht dat Dreverhavens motieven misschien helemaal niet verklaard kunnen worden. De handelwijze van de moeder en de zoon stelt ons trouwens voor net zoveel raadsels, ja het raadsel begint al met de titel: Karakter (wiens karakter, dat van de moeder, de zoon of de vader?).

Het fascinerende van Karakter is volgens mij het onbepaalde, ongrijpbare, ontnuchterende ervan – het bood de argeloze lezer die ik als jongeman was een onthutsend beeld van de kronkelwegen van ambitie en destructie, moederliefde en liefde, bravoure, verlegenheid en naïviteit. Men moet het raadsel (of drama) niet altijd willen oplossen, het aangrijpende ervan is zichzelf genoeg.

En wat betreft de iconische verfilming uit 1997 met Jan Decleir: ik neem aan dat Niña Weijers de versie uit 1971 van regisseur Walter van de Kamp heeft gemist. Volgens mij verdienen de daarin acterende Andrea Domburg (moeder), Ko van Dijk (vader) en Lex van Delden (zoon) de hoofdprijs voor een verfilming die de apocalyptische apekool van Mike van Diem op het eind van zijn film niet van node had.

WILLIBRORD BEEMSTERBOER, Lanaken (B)

De straatverkopers van Barcelona

Lex Rietman zet in het artikel ‘Barcelona opent de jacht op straatverkopers’ (in De Groene van 8 augustus) Ada Colau, de burgemeester van Barcelona, ten onrechte neer als iemand die omwille van haar ambitie de straatverkopers tot slachtoffer maakt.

Wij wonen deels in Barcelona en hebben ervaren hoe het aantal straatverkopers in twee, drie jaar tijd is geëxplodeerd tot enkele honderden. Zij stallen hun waren (schoenen, tassen, zonnebrillen) uit op kleden in drukke doorgangsgebieden. Er is op verschillende plekken regelmatig geen doorkomen aan en daardoor ontstaan niet alleen ergernissen, maar ook botsingen tussen voetgangers, fietsers, kinderwagens en dergelijke. Vaak is bijvoorbeeld meer dan de helft van de breedte van de brug naar het havengebied bezet, wat tot veel gedoe leidt wanneer de brug open moet. Niet echt veilig en wij kunnen ons goed voorstellen dat het gemeentebestuur daartegen optreedt. Nog even los van de argumenten dat de uitgestalde waren allemaal nep en/of illegaal zijn, en worden aangeboden door mensen die weliswaar niet te benijden zijn, maar wel clandestien in het land.

J. PÉREZ & A. VAN SCHOOR, Barcelona en Amsterdam

Misogynie

In haar subtiele essay ‘Alledaagse misogynie. Glimlachen verplicht’ (in De Groene van 8 augustus) vraagt Marja Pruis zich af of zij ooit voor hoer is uitgescholden, nadat zij eerder had gememoreerd dat de burgemeester van Amsterdam deze twijfelachtige eer ten deel was gevallen tijdens de viering van het kampioenschap van Ajax. Hebben we hier een nieuw #MeToo-item te pakken?

Ik beschreef eens aan een kennis hoe ik me jarenlang staande moest houden als docent op het vmbo. ‘Maar’, besloot ik zelfvoldaan dit relaas, ‘ik ben nog nooit, zoals enkele andere vrouwelijke docenten, voor K*-hoer uitgescholden.’ Mijn kennis reageerde hierop met: ‘Maar nemen ze je dan wel serieus?’ Het is niet goed of het deugt niet. Op een bepaalde manier ook weer hoopvol voor Halsema.

LIESBETH VAN KUIJK, Capelle aan den IJssel