De emancipatie van de burger
Grappig en opmerkelijk. In de rubriek ‘In de wereld’ schrijft Antoine Verbij een hartverwarmende bijdrage over Duitsland en zijn vreemdelingen (De Groene van 27 augustus). Een buschauffeur die nota bene zelf heeft meegelopen in een van de tegen de overstroming door moslims gerichte Pediga-marsen, blijkt een internethit te zijn. Toen in zijn bus asielzoekers plaatsnamen voor een dagje uit verwelkomde de man ze zo hartelijk dat sommigen de tranen in de ogen sprongen. Het filmpje is inmiddels massaal bekeken. Wat blijkt? De meeste Duitsers willen ook zo zijn en beginnen actief mee te helpen met de opvang. ‘Opvallend is dat, anders dan in de jaren negentig, de sentimenten pro vreemdelingen de overhand hebben’, schrijft Verbij. ‘Duitsers deugen!’
Een bladzij verder de column van Henk Hofland, onder de titel: ‘De totale emancipatie van de burger’. Op basis van het negativisme jegens vreemdelingen dat in Duitsland plaatsvindt, houdt Hofland een zoveelste betoog over de huidige burger die zich plat, dom en haatdragend op internet weet te uiten, een fenomeen waardoor de binnenlandse politiek meer en meer wordt bepaald, zo lezen we. In Duitsland stroomt het internet vol met reacties over vreemdelingen die in meerderheid negatief zijn. ‘Door de massaliteit van de immigratie en de aandacht die daaraan in de media wordt besteed hebben we langzamerhand een nieuwe fase van het immigratieprobleem bereikt, en die ontwikkeling is onomkeerbaar’, aldus de columnist.
Het is wat met de media.
Roel Visser, Delft
De minister
De minister heeft zichzelf te kijk gezet,
zijn handen op het blok gelegd,
zijn kop daar tussenin
en daarna eigenhandig het blok gesloten.
Zo stond hij aan zijn zelfgemaakte schandpaal
en stamelde maar door.
Hoe konden zijn wangen zo bleek zien?
Hij schaamde zich niet.
Alleen maar leugens vertelde hij,
ratelend in de microfoons.
Dit is wat hij deed met zijn leugens:
Bij duizenden jonge mensen diep in hun huid
het brandmerk drukken van onbetrouwbaarheid,
van gevaarlijk zelfs, want sympathiserend met de vijand. Ali en Fatima, alleen om hun naam
werden ze gebrandmerkt.
Hij sprak van: een groot probleem,
en dat hij erg geschrokken was.
Goed in de gaten houden, zei hij.
Maar ook versprak hij zich.
Hij bleek niet zo slim als we dachten.
Dat eerste onderzoek, zei hij,
had niet aan zijn verwachtingen voldaan,
het tweede onderzoek dus wel.
Twee fractieleden protesteerden, werden afgedankt,
want opgeruimd staat netjes.
Zo veegde hij publiekelijk
zijn gat af aan de grondwet
en trok die, met de democratie
(die harde, vergeefse keutel)
samen door de wc.
De minister stond tegen de journalisten te liegen,
als een kind dat alweer te laat komt op school.
De brug was open, zei hij,
de tram reed niet op tijd,
zijn moeder kon de sleuteltjes niet vinden.
Thuis, in haar stoel voor de televisie,
zit de oude mevrouw Asscher met vuurrode konen
zich diep te schamen voor haar zoon.
Els Pelgrom, n.a.v. uitzending Medialogica, VPRO/Human, 28 juli en het artikel van Froukje Santing in De Groene Amsterdammer, 20 augustus