Voluntourism
Pierik en Anas plaatsen kanttekeningen bij westers vrijwilligerswerk in Afrika (in De Groene van 19 januari). Hun artikel richt zich op de malafide Afrikaanse kindertehuisindustrie, ongewild onderhouden door met name jonge meiden zonder werkervaring. Als docent huisartsgeneeskunde kom ik veel medische ‘barmhartige Samaritanen’ tegen.
Het begint al voor aanvang van de opleiding. Geneeskundeopleidingen krijgen hun kroost niet meer door loting in de schoot geworpen, maar moeten decentraal selecteren. Aanstaande studenten moeten dus ‘een ‘goed verhaal’ hebben. Een vakantie doorgebracht in een primitief Afrikaans ziekenhuis gooit dan hoge ogen.
Tijdens de opleiding moet de student zich blijven onderscheiden. Een avontuurlijk coschap in donker Afrika doet het uitstekend op het cv. ‘Spannend’, zo hoor ik ze zeggen, ‘ik werd meteen in het diepe gegooid, maar het was een enorme ervaring.’
Eenmaal in opleiding tot chirurg of orthopeed blijft Afrika lonken. Jonge dokters, net in staat om met mes en vork te eten, zamelen oude apparatuur, medicijnen en kleding in om te vertrekken voor een nobele en nuttige reis naar Afrika. ‘Echt, je kunt daar operaties doen, die je in Nederland nooit zult doen en ze hebben daar niets en zijn blij met alles’, lees ik op hun reisblogs.
Het wordt tijd dit neokolonialisme te stoppen. Medische faculteiten zouden hierin het voortouw kunnen nemen. Ontwikkelingslanden gebruiken voor je cv of als proeftuin voor je chirurgische vaardigheden is onverantwoord. Ontwikkelingslanden verdienen ontwikkelde mensen. Alleen wanneer je na dertig jaar dokteren in een goed geoutilleerde omgeving denkt iets bij te kunnen dragen, kun je vragen of men je daar wellicht kan gebruiken.
Pieter Barnhoorn, Leiden
Ervaringsdeskundigen
Complimenten voor het artikel ‘Ik heb het dialect ook mee’ (in De Groene van 5 januari) over ervaringsdeskundigheid in de financiële hulpverlening. Zelf ben ik ook ervaringsdeskundige in de zin dat ik ben opgegroeid in een arm gezin (er waren geen schulden) en als maatschappelijk werkster heb ik vanzelfsprekend mijn ervaring de laatste vijftien jaar van mijn werkzame leven volledig ingezet voor mensen in financiële problemen. Het artikel geeft een heel compleet en reëel beeld van mensen in financiële problemen, inclusief de schaamte die ermee gepaard gaat (heeft mij zelf ook lang beheerst). Het heeft mij goed gedaan om mijn ervaring in te kunnen zetten voor anderen.
Het klinkt mij dan ook heel goed, dat ervaringsdeskundigheid meer ingezet gaat worden in de financiële hulpverlening. De klanten zullen er baat bij hebben en de ervaringsdeskundige zal er weer zelfvertrouwen door krijgen. Het mes snijdt dan aan twee kanten. Alleen zie ik nog niet precies voor me op welke manier de vakkennis en ervaringskennis in de praktijk wordt ingezet, omdat dat in verschillende handen is. Maar dat zal wel binnen teams uitgevonden moeten worden. Ik ben nieuwsgierig naar de ervaringen van dit project op wat langere termijn.
Verder heb ik nog een vraag. De tiendelige collegereeks ‘Gevaarlijke gekken’ vind ik een geweldig initiatief. Ik zou daaraan ook graag deelnemen. Alleen is Amsterdam mij te ver vanuit Groningen. Kan deze collegereeks ook in Groningen worden gegeven?
Ineke van Dam, Groningen
Laatste kans voor Kleine-Gartman Essayprijs
Internationaal beheersen terreur, de vluchtelingenstromen en machtsverschuivingen het nieuws. Nationaal zijn er steeds weer ‘kwesties’ waarbij voor- en tegenstanders elkaar fel en weinig beredeneerd de (morele) waarheid betwisten. Het publieke debat over alles wat betrekking heeft op onze perceptie van identiteit en (collectieve) geschiedenis lijkt beladen met emoties.
Podiumkunstenaars verhouden zich via hun werk van oudsher tot de pijnpunten en taboes in een samenleving. Het Nederlands Toneelverbond en De Groene Amsterdammer hopen dan ook dat auteurs die inzenden voor het Marie Kleine-Gartman Essay 2016 deze betrokkenheid vanuit nieuwe en verrassende invalshoeken benaderen. Vooral beginnende schrijvers worden uitgenodigd te reageren. Het essay mag maximaal 2500 woorden tellen en de deadline is 1 februari. De prijs bedraagt 2500 euro en het winnende essay wordt gepubliceerd in De Groene Amsterdammer. Het beste tweede en derde essay maken kans op verschijnen in een van de Vlaamse en Nederlandse cultuurtijdschriften die aangesloten zijn bij De Nieuwe Garde (nieuwegarde.org).
Meer informatie: nederlandstoneelverbond.nl. Word-bestanden kunnen ingezonden worden naar nederlandstoneelverbond@gmail.com t.a.v. Stephanie den Blanken.