Voorzorgsprincipe

Ik was enorm blij met uw herfstnummer (De Groene van 15 oktober), waarin wordt aangetoond hoe conservatief de milieubeweging is. Deze beweging slaagt er steeds weer in nieuwe ontwikkelingen tegen te houden, ontwikkelingen die de mensheid sneller vooruit zouden kunnen helpen als men niet zo star vasthield aan het voorzorgsprincipe. Mensen worden bang gemaakt en geen enkel risico is meer acceptabel, hetgeen – zoals ook uit de artikelen blijkt – stilstand betekent. Hoe kan men in godsnaam aantonen dat iets niet gevaarlijk is, ook als al jarenlang blijkt dat er van het beangstigende nieuwe niets te duchten valt?

De afweging is belangrijk en als alles op kleine schaal zorgvuldig is uitgeprobeerd, moet men vooruit durven gaan. Genetisch gemodificeerde rijst (en katoen) was als voorbeeld goed gekozen, maar zelfs met een tienjarig moratorium zijn de tegenstanders nog niet tevreden. Op die manier kunnen we de hele wetenschap wel ‘on hold’ zetten. We hebben een plicht tegenover huidige, maar ook toekomstige generaties om het op aarde leefbaar te houden en armoede tegen te gaan. Overheden zouden zich dan ook niet almaar moeten laten tegenhouden door gestolde opvattingen en ja, wat dapperheid tonen.

NETTY VAN LOOKEREN CAMPAGNE, Amsterdam

De problemen van de toekomst

Ik wil u complimenteren met het themanummer 42, dat ik met veel interesse heb gelezen en welk nummer ik als naslagwerk zal bewaren. Compliment voor de keuze van het onderwerp, voor de kwaliteit van de artikelen en voor de verscheidenheid van standpunten.

HARALD F. AARTS

Aanbeland

Ik heb het niet zelf verzonnen, maar ik lees en hoor het steeds vaker: aanbeland. Zo ook in uw blad (De Groene van 15 oktober), in het artikel van Jaap Tielbeke, Grenzen aan de groei. ‘Aanbeland in 2015’, erg irritant in uw blad. Ik mag er toch op vertrouwen dat de schrijver eigenlijk wel weet dat het óf ‘aangekomen’ óf ‘beland’ zou moeten zijn. Anders weet hij dat dan nu voor de volgende keer.

ERIK VERMUE

Prostitutie

In het verhaal van Sanne Bloemink over prostitutie (De Groene van 1 oktober) zegt hoogleraar Hendrik Wagenaar: ‘Prohibitionisten als Elma Drayer en Mary Honeyball beschuldigen voorstanders van decriminalisering er bijvoorbeeld nogal snel van dat ze betaald worden door pooiers en mensenhandelaren.’ Pardon? Ik zou een prohibitionist zijn? Wat Mary Honeyball wil weet ik niet. Maar in mijn stukken (zie bijvoorbeeld Vrij Nederland van 30 mei) pleit ik slechts voor ‘een serieus debat’ over het Zweedse model. Zo mogelijk nog maller is de rest van het citaat. Inderdaad draag ik de sekswerkerslobby veel na. Maar uitgerekend niet dat ze zich laat betalen door pooiers en mensenhandelaren.

ELMA DRAYER, Amsterdam