Marktwerking in de zorg

Dank voor uw artikel over het zorgsysteem (De Groene, 11 november). U haalt daarin een manifest aan van de Dappere Dokters, Het roer gaat nu om. Maar er loopt iets door elkaar. Er is een actiegroep ‘Het roer moet om’; deze is opgericht door huisartsen vanuit de onvrede over het waterhoofd van de administratieve belasting. Het roer zou al omgegaan moeten zijn, maar het is een taai probleem; voor zover ik heb begrepen vinden zorgverzekeraars het toch eigenlijk wel handig en verandert er veel te weinig.

De Dappere Dokters is een beweging waarbij artsen onderling samenwerken (huisartsen en specialisten en soms ook patiënten) om uit te zoeken of de geregelde zorg wel zinnig is; dit in de vorm van werkconferenties.

Naar mijn idee speelt er nog een geheel ander probleem. Het is wat speculatief; ik kwam het tegen in een artikel van 360 Magazine en het sprak me wel aan. Het gaat erom dat het werken met patiënten je gelukkig maakt, een vervulling geeft die het werken in de administratie of het management je niet bieden kan. Dat roept een zekere mate van afgunst op; dat is vaak niet bewust helaas en dat leidt ertoe dat zorgmedewerkers worden opgezadeld met oneigenlijke taken: ‘Als ik niet gelukkig ben, dan jij ook niet, ik zal wel zorgen dat ik het voor je verpest.’ Afgunst, of nijd, is niet zo’n fijn onderwerp en het zal ook onmiddellijk ontkend worden. Des te meer bepaalt het het beleid.

Bij een pandemie komt het bij beleid ook op slagkracht aan: snel het gevaar inschatten en ernaar handelen, bijvoorbeeld door direct in te zetten op veel en overal testen. Dat zie je gebeuren in landen die hun lesje geleerd hebben door eerdere epidemieën (ebola), maar daarvoor heb je ook gezag nodig om direct dat beleid in te voeren, en ook dat ontbreekt. Polderen werkt niet in deze situatie. Het leereffect van de vorige griepepidemie (Spaanse griep) is na een generatie weer verdampt.

MARTIEN VOGELESANG, arts n.p.

Niña Weijers’ crash

Ongetwijfeld is Niña Weijers woke genoeg om meteen na koop voor haarzelf van de inmiddels gesneefde goud-oranje Fiat Panda tot het besef te zijn gekomen in meer dan één opzicht een miskoop te hebben gedaan. Dit klein feilen, dit bewijs van de condition humaine, neemt me zo voor haar in dat ze in overleg – ik ga ook weleens een weekendje met de auto weg – mijn benzine-autootje mee kan krijgen, een driedeurs kleinste Audi A1, ijsgrijs. Ze hoeft het sportief vehikel na elke terugkeer slechts af te tanken. En als ze Jerome’s hondenhaar wil wegzuigen met een kruimeldiefje mag die ook mee. Dan worden zij en ik alsnog autodelers. Alles voor de literatuur!

ED ARNOLD, Zeist

Tweepoot

Aukje van Roessel schrijft (De Groene, 11 november): ‘Voor de kiezer is het handig al voor de verkiezingen te weten wat er met zijn stem gebeurt. Zoals dat PvdA en GroenLinks van plan zijn samen een links blok te vormen.’ Ik herhaal deze woorden even in geval iemand van beide partijen meeleest. En in geval deze partijen zin hebben om straks mee te regeren.

J. LAROS