NV Weekblad De Groene Amsterdammer
Onafhankelijk weekblad sinds 1877
Postbus 353, 1000 AJ Amsterdam
Singel 464, 1017 AW Amsterdam
Redactie 020.524 55 24
Administratie 020.524 55 55
Cabaret in de politiek
‘De grenzen tussen cabaret, provocatie en politiek beginnen te vervagen’, schreef Aukje van Roessel in De Groene van 11 februari, naar aanleiding van een ‘debat’ in De Balie. Inderdaad was het een spektakel van jewelste, zoals u misschien in clipjes via de sociale media voorbij hebt zien komen. Wat ik miste in de analyse was de rol van de organisatoren. Van De Balie, een oude rechtszaal, die zich graag als ‘debatcentrum’ profileert, zou je verwachten dat ze de verkiezingen als een serieuze zaak behandelen. Helaas werden de stellingen gepresenteerd in hippe (en suggestieve) filmpjes met een rockmuziekje op de achtergrond en kregen de sprekers dertig seconden spreektijd tot de buzz.
Kortom, het was ‘leuk’ en de moderatoren (drie witte mannen) deden hun best om de kinderen in het gareel te houden. Voor het bespreken van racisme was geen tijd – we moesten door naar de volgende stelling. We kunnen een voorbeeld nemen aan België, waar bij tv-debatten door meer tijd te nemen schreeuwerigheid geen stand houdt. Omgekeerd lijken comedians de taak van politici op zich te nemen: de analyses van Samantha Bee, John Oliver en onze eigen Arjen Lubach zetten meer zoden aan de dijk. Misschien kan De Balie de volgende keer een echte cabaretier inhuren?
S. Kroonenberg
Inhoudsloze schoonheid
In De Groene van 8 februari schreef Basje Boer een erg lovend verhaal over de film Call Me by Your Name. De film speelt in een zonovergoten Italiaans landschap. In dat landschap woont een professor in de archeologie met vrouw en zeventienjarige zoon. Een jonge promovendus uit de VS komt die zomer logeren. Er ontstaat een liefdesrelatie tussen de jongen en de bezoeker. Eerst wat aarzelend van de kant van deze laatste, maar dan voluit. Dat is eigenlijk het hele verhaal, de rest zijn versieringen aan de kerstboom. Ten slotte vertrekt de gast weer en laat de jongen achter met zijn liefdesverdriet.
We maken ook nog mee hoe de Amerikaan een jaar later belt om mede te delen dat hij gaat trouwen. De jongen zegt dat hij hem mist en de ander bevestigt dat dat bij hem ook het geval is. Einde gesprek. Basje Boer was onder de indruk van de wijze waarop de ontwikkeling van deze ‘zomerzotheid’ geschilderd werd; ik daarentegen vond het milieu van hoog gecultiveerde academici die het aan niets ontbreekt niet erg boeiend. De jongeman Elio en zijn omgeving spreken naast Italiaans vloeiend Engels en Frans, moeder daarenboven ook nog Duits en dat alles perfect. Elio speelt ook nog piano. De gedienstige legt stapeltjes gestreken was op ieders bed en zet het gezelschap lekkere maaltijden voor. Alles in de omgeving verloopt als vanzelfsprekend, niemand verbreekt de esthetische harmonie.
Het hele huis loopt naar het meer als daar een antiek standbeeld wordt opgevist. Weer een versiering aan de kerstboom, want al die dingen spelen geen enkele andere rol in de film dan goed te laten zien dat deze mensen echt niet van de straat zijn. Waar pure esthetiek alles bepaalt en beheerst in deze film is het resultaat een verder inhoudsloze schoonheid. Daar moet je maar van houden. FRITS FLORIN, Culemborg
Corrupt Afrika
Het artikel ‘Geld voor maïspap’ van Mirjam Vossen en Ralf Bodelier (in De Groene van 8 februari) schetst een genuanceerd beeld van de corruptie in Malawi met als conclusie dat de verschillen met ons land niet zo groot zijn. Een duidelijk verschil ligt volgens mij echter bij de connectie tussen corruptie en politieke moord in Malawi en in Nederland. Dit verschijnsel is ook bekend in bijvoorbeeld Rusland. Niet alleen politici, maar ook journalisten zijn slachtoffers. Bodelier en Vossen vermelden over Malawi een moordaanslag op een minister, een onopgehelderde moord op de baas van het anticorruptiebureau en een verhuizing van oud-premier Joyce Banda naar Engeland vanwege doodsbedreigingen. De auteurs hebben in Malawi een journalist geïnterviewd die zich bezighield met onderzoek naar corruptie en ook te maken kreeg met doodsbedreigingen. Dit hield op na verloop van tijd. De journalist vertelde dat zijn onderzoek vermoedelijk geplande corruptie had verijdeld. Vossen en Bodelier verbaasden zich erover dat hij hier niet meer over had geschreven. De journalist noemde als motief dat nieuwe corruptiezaken zijn aandacht opeisten. Dit is volgens mij begrijpelijk. Want volstaan met signaleren van corruptie en de daders verder met rust laten verkleint het risico van doodsbedreigingen en eventuele moordaanslagen.
Doodsbedreigingen tegen officieren van justitie zijn ook in ons land regelmatig nieuws. Dan gaat het echter om sectoren zoals drugs en vastgoed. Het raakt hier echter vooralsnog niet de politiek. Het is in dit verband heel belangrijk dat er in Nederland in de politiek sterk wordt gehecht aan morele standaarden. Halbe Zijlstra heeft dit terecht weer bevestigd met zijn beslissing af te treden.
CONRAD BRONS, Rotterdam