Ook voor zijn nieuwste film Poussieres d'Amour/ Abfallprodukte der Liebe trad hij niet buiten zijn comfortabele kluizenaarsbestaan, maar bracht hij de film letterlijk binnen in een luxe klooster. Hij trok zich met een filmploeg terug in de fraaie gebouwen van de abdij van Royaumont en nodigde een aantal operasterren uit om op die locatie al improviserende aan een film te werken. In zekere zin werd het een sterk autobiografische film. Schroeter deed in Royaumont waarschijnlijk wat hij altijd doet; hij knielde in bewondering neer voor de diva’s om ze te prikkelen tot demonstraties van hun kunnen en hij bekte het voetvolk af opdat alles om hem heen op rolletjes zou verlopen.
De uiteindelijke film bevat vele zeer mooie muzikale momenten. Gevleid door de aandacht van de dwepende regisseur, de stijlvolle omgeving en het licht rond de camera geven een aantal imponerende zangers en zangeressen het beste en ook meest emotionele wat ze te bieden hebben. Voor Schroeter kan een gevoel niet groot genoeg zijn. Hij is een romanticus voor wie verdriet moet leiden tot de dood en liefde tot waanzin. Tussenwegen bestaan niet in dit universum waarin het leven zelf opera is geworden. Zolang er gezongen wordt, is dat geen probleem. Het is prachtig en het is overtuigend. Maar Schroeter neemt zichzelf, vooral zichzelf, en zijn gasten ook serieus als ze iets moeten zeggen over de liefde en de dood buiten de opera. Dan blijkt de film deels te zijn gebaseerd op een misverstand, namelijk het misverstand dat grote zangers en zangeressen die dagelijks met al hun gevoel zingen over liefde en dood, over deze zaken ook zinnige dingen te zeggen hebben. De film bevat registraties van gesprekken over de grote driften van het leven die te onbenullig voor woorden zijn. Als je niet zou weten dat er voor Schroeter louter dodelijke ernst bestaat, zou je nog kunnen denken aan een poging om de eigendunk van de diva’s op de hak te nemen. Zelfspot is evenmin een mogelijke verklaring. Schroeter leeft te midden van de prietpratende groten der opera en voor hem klinkt het waarschijnlijk allemaal heel gewoon of zelfs gewichtig.
Het zij hem allemaal vergeven. Voor het overgrote deel is Poussieres d'Amour een onderhoudende en originele film die bovendien een aantal momenten van grote schoonheid kent. En ook aandoenlijke momenten. Een van de gasten van Schroeter is de diva Anita Cerquetti. Een zangeres waarvan Schroeter al dertig jaar een plaatopname koestert, maar die hij nooit in levenden lijve heeft ontmoet. Cerquetti zette op jonge leeftijd, op het hoogtepunt van haar roem, al een punt achter haar carriere. Schroeter won het absolute vertrouwen van Cerquetti en demonstreerde daarmee zijn vakmanschap als regisseur van diva’s. Cerquetti zong voor hem met haar oude gebroken stem met de mytische plaatopname mee om het geheim ervan te ontraadselen. Alleen voor dit moment is de film al de moeite waard en de film bevat nog vele andere fraaie staaltjes.
In Locarno kreeg Schroeter een ereprijs voor zijn hele filmische oeuvre. En er is geen enkele aanleiding om hem die te misgunnen.