Hij ruimt zijn scheepje met een linkse krant

en dweilt de grootste vuiligheid wat schoon.

Maar kijk, daar komt de kapitein met hoon:

«Hier is verdomme veel meer aan de hand.»

De prins — zich van veel kwaad bewust — blijft zwijgen

over de schaduw van zijn vreemd bestaan.

Hij meent: ik heb wel meer moeten doorstaan.

Probeert wat tegenstanders klein te krijgen.

Hij dobbert naar het eind der horizon

wat lichter door wat minder zware vragen

waarop het antwoord echt niet wachten kon.

Wie oordeelt er of hij zich heeft misdragen?

Voor hem geen zorg daar in de eeuwigheid.

Dus wie brengt hem nog in verlegenheid?